Elvis Costello heeft veel verschillende gezichten. Maar toen hij in 2018 met Look Now kwam, liet hij vooral een vertrouwd geluid horen. Costello de songwriter kreeg ruimte om zich van zijn beste kant te laten zien. Echt vernieuwend was het niet, ondanks dat er een aantal knappe songs op stonden. Tegelijkertijd was Costello de punker nergens te bekennen. Liefhebbers van My Aim Is True en This Year’s Model kwamen dan ook niet aan hun trekken. Diezelfde fans zullen ook teleurgesteld raken bij het luisteren van Hey Clockface, al is dat om totaal andere redenen. De langspeler staat namelijk bol van verschillende muzikale invalshoeken. Het is moeilijk om een duidelijke lijn te vinden in deze collectie van nummers. Dit zorgt ervoor dat het lastig is om Hey Clockface echt te plaatsen. Desondanks zijn er genoeg pareltjes te vinden.
Revolution #49 opent de plaat mysterieus met strijkers die doen denken aan geluiden uit het Midden-Oosten. Een spoken word track met als boodschap: ‘Love is the one thing we can save’. Een interessante opener, waar qua sound niet meer op wordt teruggegrepen. Opvolger No Flag breekt namelijk abrupt met de sfeer van zijn voorganger. De synthesizer in het begin maakt onmiddellijk plaats voor een snijdende gitaarriff. Het geheel voelt bijna elektronisch aan door de harde drums die een combinatie van beatbox en stemvervorming zijn. Om de tegenstelling met de opener te versterken, zingt hij hier: ‘No time for this kind of love / No flag waving high above / No sign for the dark place that I live / No god for the damn that I don’t give’.
Pas op They’re Not Laughing At Me Now is Costello voor het eerst op deze plaat als singer-songwriter te horen. Een ding is duidelijk, een goede song schrijven is hij niet verleerd. Al in zijn punkjaren ontpopte de zanger zich als een begenadigd schrijver van ballades en hier doet hij dat nog eens dunnetjes over. Het echte topstuk van het album wordt gevormd door Newpaper Pane. Weer die mysterie in het begin waarmee het onduidelijk is waar het lied naartoe gaat. Een lied dat langzaam aanzwelt met behulp van verschillende instrumenten. Het nummer wordt aanvankelijk ingekleurd met drums en synthesizers, om als apotheose blazers te introduceren.
Ook is er ruimte voor cabareteske geluiden op titeltrack Hey Clockface / How Can You Face Me? Doodleuk wordt twee nummers later op het opvallende Hetty O’Hara Confidential alles weer overboord gegooid. De song laat zich het beste omschrijven als Bob Dylan die een computer heeft ontdekt en is gaan rappen.
Zo wisselt stevige rock zich op de nieuwe Costello af met ballades en elektronische muziek. De plaat lijkt met al zijn uitschieters op iets wat veel artiesten in de jaren ’60 en ’70 op dubbelelpees deden: zoveel mogelijk verschillende stijlen door elkaar mengen zonder één duidelijke lijn te volgen. Op het einde van het album krijgt de zanger wat meer rust en wordt er wat minder tussen verschillende stijlen gewisseld. Op het prachtige Radio Is Everything maakt Costello nog eens duidelijk dat hij naast zanger ook dichter is. Tijdens het breekbare Byline laat hij zich van zijn gevoeligste kant zien. En zo komt er in de staart van de plaat toch nog focus in de muziek. Hey Clockface laat in vijftig minuten heel knap de veelzijdigheid van de artiest horen.
Voor de liefhebber van Costello’s oudere werk valt er weinig te halen op Hey Clockface, maar voor de luisteraar die er open minded in gaat, valt er genoeg te genieten. Vuurwerk wordt afgewisseld met elektronische tracks om vervolgens om te slaan in rustiger werk. De afwisseling houdt Hey Clockface uiteindelijk overeind en hiermee is het duidelijk dat Costello nog lang niet klaar is. En dat is voor de luisteraar maar goed ook.
