Toen je in de jaren ’90 en het begin van de 00’s niet genoeg rockbands kon hebben, was Feeder een leuke toevoeging in het muzieklandschap. Maar tegenwoordig is het zijn van een simpele rockband niet genoeg om naam te maken. Op Tallulah wordt pijnlijk duidelijk dat het Feeder aan een eigen sound ontbreekt.
Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Het is een gezegde dat Feeder wel heel letterlijk neemt. Want vrijwel alles wat de Welshe groep laat horen op Tallulah is zo gewoontjes dat het inwisselbaar wordt. De band produceert een geluid dat valt in de categorie ‘rockbands meest standaard’. Het klinkt allemaal aardig, maar ondertussen ben je steeds aan het wachten of er ook nog echt iets interessants gaat gebeuren. Blue Sky Blue klinkt bijvoorbeeld alsof het gemaakt is door een weliswaar talentvolle Amerikaanse highschoolband uit de jaren ‘90 met matige productiemiddelen tot hun beschikking. Als je je ogen sluit, kan je de videoclip in zo’n grote Amerikaanse gymzaal er zo bij dromen.
Het relatief sterke Fear Of Flying klinkt alsof het een ‘zo-zo’ Foo Fighters-nummer is, dat de schrijvers uiteindelijk niet door Dave Grohl durfden te laten inzingen. De stem van Grant Nicholas draagt ook niet bij aan het creëren van iets unieks. Als je vandaag dit album zou horen en morgen Nicholas uit een lijn van vijf verdachte rockzangers zou moeten pikken, is er vrijwel niks specifieks waardoor je hem kiest.
Toch wordt Tallulah naarmate de nummers vorderen een stuk interessanter om te beluisteren. Al moet je daarvoor wel dik over de helft van de tracklist zijn. Vooral het duo Kyoto en Kite spreekt tot de verbeelding. Kyoto weet door een sterk gitaarriff je aandacht op te eisen, iets dat vrijwel elk ander nummer daarvoor ontbeert. Kite heeft ook de eerder aangehaalde Foo Fighters-vibe, maar dan met meer een popinsteek, wat het net wat interessanter maakt. De truc wordt eigenlijk naadloos doorgetrokken op Windmill. Ook Lonely Hollow Days is een aardig nummer, gespeeld op de akoestische gitaar, al wordt het zo onderhand wel een cliché om een rockalbum af te sluiten met de enige ballad op de plaat.
Feeder produceert met Tallulah aardappelpuree zonder jus, peper en zout. Je wist van tevoren al dat het niet het allerlekkerste ging worden dat je ooit geproefd had. Alleen toch had er een stuk meer mee gedaan kunnen worden. Moeten worden.
