Naarmate de jaren voorbij strijken, is het een komen en gaan van bands, zo ook voor talenten uit de jaren ‘90. Flying Saucer Attack (FSA) was zo’n groep, bestaande uit David Pearce en Rachel Brook genoot ze van relatieve bekendheid in het Britse psychedelica/noise–circuit. Na 15 jaar mogen we dan horen hoe Pearce het er vanaf brengt.
FSA maakt deel uit van de eerste golf post-rock die begin vorige eeuw ontstond in Groot-Brittannië. Acts als Disco Inferno, Long Fin Killie of A.R. Kane veranderden het Britse muzikale landschap dat toen vooral in de greep was van Britpop. Door middel van de innovatieve en vooruitstrevende muziek die de bands maakten, schaarden deze kleine groepen een trouwe fanbase achter zich. FSA maakte hier ook deel van uit en zette de muzikale lijn door die The Jesus and Mary Chain had getrokken: shoegaze. Waar de band zich voornamelijk mee wist te onderscheiden was de lage opnamekwaliteit van hun muziek (in jargon: lo-fi). Dit kwam doordat veel thuis werd opgenomen en de band de vrijheid had die ze zocht. Naarmate de band verder groeide ontstond er een liefde voor soundscapes en drone, waar FSA steeds mee begon te experimenteren. Op Instrumentals 2015 wordt deze interesse in lo-fi drone verder uitgebouwd, zoals al subtiel werd gedaan op het album Moon uit 2000. Zoals de titel al aangeeft zijn de tracks allemaal instrumentaal en blijft frontman David Pearce vooral op de achtergrond.
De obscuriteit van FSA is wat de plaat zo intrigerend maakt; door het niet weten wat wij moeten verwachten is de verrassing des te groter. Want wat gelijk opvalt is de afstandelijkheid die de nummers met zich meedragen. Ze brengen een sfeer met zich mee waardoor het voelt alsof de songs niet tijdgebonden zijn, maar momentopnames zouden kunnen zijn zoals een nachtelijke fietstocht. Toch worden we nieuwsgierig: wat valt er muzikaal te ontdekken? Waar is David Pearce al die tijd mee bezig geweest? Al snel wordt duidelijk dat geduld de sleutel is naar het antwoord voor deze vragen. Soms laat Pearce lang op zich wachten met memorabele gitaarlijntjes of melodieën, maar het wachten wordt beloond. Van breekbare droney nummers tot verfijnde gitaarlijntjes die herinneringen oproepen van The Durutti Column; samen vormen ze uiteindelijk een soort mantra waardoor het album bijna hypnotiserend werkt. De cover van plaat Futher (1995) vangt wellicht nog wel het beste de sfeer die Instrumentals 2015 wilt oproepen: een bos waar tussen de bomen het licht schijnt van de maan.
Voor een plaat waar geen tekst aan de pas komt, schreeuwt deze plaat om gehoord te worden. Want hoe zonde zou het zijn om een release als deze over het hoofd te zien. Met thema’s als melancholie, afstand en dromen geeft Pearce ons de perfecte plaat voor aankomend najaar. Instrumentals 2015 is een plaat om nog lang bij weg te kunnen mijmeren.
