Engelse punkrocktroubadour Frank Turner is muzikaal moeilijk te vangen. Zes albums lang stak hij typisch singer-songwritermateriaal in een punkjasje. Het leek er even op dat hij ons nu een punkboodschap in een singer-songwriterjasje ging geven. Nu de dertien nummers op nieuwe plaat Be More Kind eindelijk binnen zijn, blijkt het verhaal nóg anders in elkaar te steken. Turner heeft er met zijn band The Sleeping Souls namelijk lustig op los geëxperimenteerd, waardoor zelfs binnen dit album verschillende stijlen en invloeden terug te horen zijn, die voor hen volstrekt onbekend terrein zijn. Als dat maar goed gaat.
Het verkennen van nieuw muzikaal gebied gaat vooral op instrumentaal gebied verrassend goed. Turner’s band wordt bijgestaan door allerhande synths, maar ook door strijkers en blazers en – verrassend voor Turner als uitgesproken atheïst – een heus gospelkoor met bijbehorend orgeltje. Wie Be More Kind gaat luisteren, op zoek naar moshpit-vullers komt dan ook bedrogen uit. Op de eerste release van de plaat, 1933, spuwde Turner nog vuur over fascisten die de wereld opnieuw zouden overnemen. Het meebrulrefrein (‘Don’t go mistaking your house burning down for the dawn!’) en de woeste mondharmonicasolo maken het nog steeds een absoluut hoogtepunt op de plaat, maar wel eentje die totaal los staat van het andere nieuwe werk. Voorheen was Turner een beroepspessimist, nu lijkt hij ineens de belichaming van optimisme.
Die nieuwe attitude wordt met wisselende overtuigingskracht gebracht. Titeltrack Be More Kind is een prachtig nummer dat precies toont hoe Turner gegroeid is als muzikant. Hij hoeft niet meer te schreeuwen om iets over te brengen, hij kan best schrijven over iets groters dan zijn eigen leven en dat levert kippenvel op. Het is jammer dat de andere nummers op de eerste helft van de plaat een stuk geforceerder klinken. Het dieptepunt is single Make America Great Again. Muzikaal is de track prima te doen, de tekst is twijfelachtig maar wordt nog enigszins gered door een gezonde dosis humor (‘Let’s make compassion in fashion again’?). De zang is daarentegen de absolute doodslag. Alsof hij de tekst nog nooit gezien had en het nu maar ter plekke van een autocue op aan het lezen was. Voor een singer-songwriter wiens muziek vooral in het oog springt door zijn expressieve stem, is dit wel een flinke teleurstelling.
Godzijdank herstelt Turner zich bijna helemaal op de tweede helft van Be More Kind. In plaats van geforceerde betogen van Opa Frank over hoe we de wereld wel kunnen redden met kleine veranderingen en hoe we onze mobieltjes wat vaker weg moeten leggen, krijgen we zowaar een paar oprechte liefdesliedjes voor onze kiezen. Vooral There She Is is een mooi geschreven ballad die langzaam naar een groots einde toewerkt. Een beetje klef is het wel, maar na al die albums over stukgelopen romantiek kan er wel een succesverhaal af. Vanaf de briljante single Blackout blijft de langspeler aan één stuk door genieten. De identiteitscrisis is voorbij, het laatste handjevol nummers laat Turner in topvorm zien.
Be More Kind als één album beoordelen is uitdagend. Nummers als 1933 en Blackout behoren tot de beste die Frank Turner neergepend heeft, maar daar tegenover staan missers zoals Make America Great Again en Little Changes. Toch kan dat Turner niet volledig aangerekend worden: hij had net zo goed voor eeuwig schreeuwerige akoestische nummers over liefdesverdriet kunnen schrijven en iedereen had het wel mooi gevonden. Voor een plaat die alles zo grondig omgooit is groeipijn bijna onvermijdelijk. Dat zelfs de teleurstellende nummers fantastisch klinken door een bijna vlekkeloze productie en bij vlagen spannende instrumentatie, is dan mooi meegenomen.
