Een verlaat soort van lockdownalbum. Zo kan je Phosphorescent wel typeren, al zit het ‘lockdown-aspect’ dan niet in de thema’s, maar meer in het maakproces. Gabrielle Aplin gebruikte de periode van het binnenzitten om weer voor haar eigen plezier te schrijven. Dat levert een schitterende plaat op. Vooral de intieme songs op het vierde album van de singer-songwriter zijn een lust voor het oor.
Neem de single Good Enough, waarin Aplin zich direct kwetsbaar opstelt. Haar onzekerheid klinkt ondanks haar warme stem mooi door, terwijl ze zich afvraagt of ze wel goed genoeg is voor haar grote liefde. ‘Cause you’re more than just someone/After all I’ve said and done and all you do/I just wanna be good enough for you.’ Don’t Know What I Want sluit daar qua sound perfect bij aan. Weer krijgt de gouden strot van Aplin een kans zich te onderscheiden, terwijl de akoestische gitaar zachtjes meekabbelt.
Op Anyway laat de Britse zangeres horen dat ze ook een vrolijker popnummer kan dragen. Het nummer gaat over hoe ze als persoon gegroeid is en niet wil terugkijken op het verleden. Mooi is dat dit ook haar veelzijdigheid – groei – als artieste onderstreept. Op Call Me is Aplin weer iets meer in een tweestrijd met zichzelf. Aan de ene kant wil ze alleen gelaten worden, aan de andere kant roept ze dat je haar altijd mag bellen. Bovendien erkent ze met Wish I Didn’t Press Send dat het niet bepaald makkelijk is om op een goede manier telefonisch te communiceren binnen een relatie.
De echt uitbundige liedjes op Phosphorescent zijn de iets mindere. Veel zijn het er niet, maar afsluiter Don’t Say is een soort dancenummer waarop Aplin bovendien iets gedempter zingt tijdens de coupletten. Hierdoor verdwijnt haar belangrijkste asset – haar stem – ook figuurlijk naar de achtergrond en dat is zonde. Als ze alles eruit zou gooien, zou ze ongetwijfeld ook de capaciteiten hebben om zo’n track te dragen. Dat hoor is tijdens haar uithalen aan het slot in ieder geval al enigszins te horen.
Maar dan nog. Geef toch maar de intimiteit en breekbaarheid van nummers als Mariana Trench, waarop Aplin in dit geval enkel de zachtjes spelende piano aan haar zijde heeft. Het blijft simpelweg het type liedje waarin ze het beste uit zichzelf haalt. Voor de variatie op het album is het goed dat ze niet enkel die formule uitvoert, want songs als Anyway en Take It Easy geven Phosphorescent net dat beetje extra kleur op de wangen en zorgen voor een uitstekende plaat.
