Guided By Voices – Please Be Honest

Guided By Voices

Waardering

4

5

My Zodiac Compagnion, The Grasshopper Eater, The Caterpillar Workforce en Hotel X (Big Soap). Ze klinken een beetje mysterieus als boek- of filmtitels. Echter zijn ze stuk voor stuk liedjes op het nieuwe album van Guided By Voices: Please Be Honest. De verwachting die de tracklist hierdoor wekt, zijn lange zware symfonische nummers met een diepgaand verhaal, maar dat blijkt allerminst het geval.

De nummers van de Amerikaanse rockgroep zijn namelijk zo kort – volgens hun traditie, dat wel – dat je soms niet eens doorhebt dat je alweer bij het volgende bent. De langste van de vijftien haalt niet eens een afspeeltijd van 3:30. Maar dat is niet erg, als de plaat maar goed in elkaar zit. Alleen is dat helaas niet het geval op deze plaat van Guided By Voices. Of moeten we zeggen van frontman Robert Pollard? Tijdens de zoveelste reünie van de Amerikaans rockgroep was hij dit jaar namelijk de enige die acte de présence gaf.

Dus besloot hij solo aan het werk te gaan en alle liedjes volledig zelf te schrijven en alle instrumenten zelf in te spelen. De overdaad aan taken bleek zijn ondergang, want hoe beeldend de songtitels ook zijn, de muziek spreekt niet tot de verbeelding. Het lijkt erop dat hij daardoor te weinig tijd had om zijn emoties in de muziek te leggen en voor diepte te zorgen in de nummers. Vooral The Grasshopper Eater is een onbegrepen flodderwerkje, waarin er een klok tikt en er op de achtergrond een kind van vier zit aan te kloten met een paar drumstokjes.

Het meest noemenswaardige vind je terug op het middenrif van het album met vooral The Quickers Arrive. Een sterk nummer, dat eigenlijk gebouwd is rondom een simpel akkoordje. Klein, maar effectief. Grappig is dat Guided By Voices dit gedurende het album nog een paar keer probeert, maar dan de plank volledig misslaat door het akkoordje uit te melken, zoals op Nightmare Jamboree.

De fijnste single van Please Be Honest wordt gelijk gevolgd door de meest weirde track die 2016 tot dusver heeft voortgebracht: Hotel X (Big Soap). Een onheilspellend intro, dat gevolgd wordt door een stukje garagerock, waarna het intro bestaat uit blazers en een roffelende fanfareband. Dat laatste heeft Pollard dan waarschijnlijk niet zelf ingespeeld.

Voor hem is het te hopen dat naast de fanfareband op de volgende reünie er ook weer een paar van de andere bandleden komen opdagen. Want zo solo is het niet veel soeps en doet hij zijn eigen fanschare en band veel te kort.