De wereld ligt in puin. De coronapandemie, de machtsovername van de Taliban, het klimaat staat op overkoken. Nee, wie de nieuwskoppen vandaag de dag bekijkt wordt weinig vrolijk. Het lichtpuntje in bange dagen is het nieuwe album van Holy Holy. Hello My Beautiful World zorgt, zoals de titel al verraadt, voor het nodige positivisme. Daarnaast is het ook nog eens het beste album dat de Australische indieband tot dusver heeft uitgebracht.
Op Hello My Beautiful World doet Holy Holy nimmer het geijkte. De band verrast haast op elk nummer met sterke instrumentale uitspattingen, terwijl het altijd mooi vol klinkende composities overlegt. Verder is het sowieso al een verrassing dat Holy Holy het mooie bezingt. Twee jaar geleden op My Own Pool Of Light kwamen thema’s als depressie en de vluchtelingencrisis aan bod. Overigens leverde dat concept ook een sterke plaat op met indringende nummers als Frida.
Waar dat misschien ook na dit album wel het sterkste nummer van Holy Holy blijft, doet Hello My Beautiful World het als geheel nog een stukje beter dan zijn voorganger. De arrangementen nemen je als het ware mee op een ontdekkingsreis door deze mooie wereld. Dat wordt misschien nog wel het beste getypeerd door het bij elkaar horende duo I.C.U. en I.C.U. – Coda. Wanneer dit nummer halverwege het album wordt ingestart, rijst even de vrees dat je bij de dissonant bent aangekomen. Maar al snel blijkt I.C.U. allesbehalve dat te zijn.De tweeënhalve minuut lange coda voelt vervolgens als een sprookjesachtige reis.
Holy Holy duidt overigens drie keer de uitloper van de een track apart als coda – stuk na de climax – aan. So Tired begint net zoals I.C.U. wat weifelend, maar ontvouwt zich al snel tot een innemend nummer. En de hoewel coda officieel staat voor na de climax, is de compositie in deze toevoeging ook weer niet te versmaden.
Alleen dat al verraadt op een bepaalde manier dat Hello My Beautiful World goed is uitgedacht en niet gewoon uit dertien op een plaat geplempte liedjes bestaat. Het conceptuele komt het meest naar voren op de titeltrack, waarop je een keer niet frontman Timothy Carroll hoort, maar een donkere en mysterieuze vrouwenstem die onder begeleiding van een strijkersarrangement alle mooie dingen op de wereld bezingt. Dat voorkomt de zoetsappigheid, die anders op de loer lag.
En dan blijven er nog zat goede tracks over, zoals die met de gastoptredens van CLEWS (The Aftergone) en Queen P (Port Rd). Op The Aftergone zijn de zusjes Lily en Grace Richardson geweldig in het nummer gemixt. Elke noot die ze zingen toont hun meerwaarde, terwijl Holy Holy muzikaal geen milliseconde van zijn lijn hoeft te wijken. De entree van Queen P zorgt daarentegen voor een aardverschuiving in stijl. De rapper zorgt voor een agressievere stijl, die misschien niet helemaal past op het album, maar wel verrekte lekker is.
Dat geldt sowieso voor heel Hello My Beautiful World. Holy Holy is in staat om je gedachten voor even weg te nemen. Weg van de huidige narigheid. Naar een wereld die een parallelle lijkt, maar gelukkig gewoon de onze is.
