Na een carrière van ruim vier decennia zijn de mannen van Iron Maiden nog steeds ontzettend ambitieus. Maar liefst 82 minuten aan nieuw materiaal is te vinden op hun zeventiende studioalbum Senjutsu dat vanuit het Japans kan worden vertaald als tactiek en strategie.
Toch staan er ‘maar’ tien songs op de opvolger van The Book Of Souls uit 2015, dus gemiddeld klokken de nummers ruim acht minuten, met slechts twee tracks die de vijf minuten niet halen. Titelnummer Senjutsu – dat qua tijd precies op het gemiddelde zit – begint met tromgeroffel en de openingsregel luidt ‘Beat the warning the sound of the drums’. Het is daarom niet verrassend dat er een belangrijke rol is weggelegd voor drummer Nicko McBrain. Senjutsu is een meeslepend strijdlied dat strategisch perfect is neergezet aan het begin van het album. Geïnspireerd door Oosterse mythologie zijn de referenties naar het Verre Oosten evident (‘dynasty pride at stake’ en ‘what will save us, the great wall’).
The Writing On The Wall was met een geweldige videoclip al eerder beschikbaar voor de fans. Het is een typisch Maiden-nummer: heavy metal op zijn best, maar buitengewoon melodieus en veel oog (of eigenlijk oor) voor detail. Het gitaristentrio Adrian Smith, Dave Murray en Janick Gers kan zich lekker uitleven in dit lange nummer. Welke band kan zeggen dat ze drie gitaristen van wereldklasse met ieder zijn specifieke kwaliteiten binnen de gelederen heeft?
Van oudsher is bassist Steve Harris de belangrijkste componist binnen de band. De eerste track op het album die alleen door hem is geschreven is het epische Lost In A Lost World. Het nummer heeft een lang intro met ingetogen zang van Bruce Dickinson begeleid door een akoestische gitaar. Het volumeniveau wordt even later echter opgevoerd als de elektrische gitaren de regie overnemen. Waar een ‘normaal’ nummer van een gemiddelde band al is afgelopen is na ruim vier minuten pas voor de eerste keer het refrein aan de beurt. Lost In A Lost World is een reis van tien minuten die een beetje doet denken aan het legendarische Powerslave. De laatste anderhalve minuut zijn weer gereserveerd voor de bijna poëtische zang van Dickinson.
Niet iedere gitaarriff die de Britten spelen is origineel te noemen. In The Time Machine zitten bijvoorbeeld riffs die de band vaker heeft laten horen. Toch is zelfs dit nummer afwisselend genoeg om een dikke pluim te krijgen. De drie laatste superlange tracks van het album zijn door Harris geschreven. Dat betekent nog ruim 34 minuten genieten van Maiden en dat is geen straf. Vooral slotnummer Hell On Earth is een meesterwerk, waarbij nog even alle remmen los gaan en de gitaarsolo’s niet op de vingers van één hand te tellen zijn.
Over de hele wereld worden Dickinson en co gezien als grootheden binnen de rockmuziek en dat is niet voor niets. Op Senjutsu staan geen slechte nummers. Mooie intro’s, boeiende gitaargevechten, meezingbare refreinen: alle kenmerkende elementen van Iron Maiden komen in ruime mate voorbij. De nieuwe nummers zullen er binnenkort ook live als zoete koek ingaan bij de fans, die hun helden al een tijdje hebben moeten missen op het podium.
