James Blake – The Colour In Anything

Waardering

9

8

9

Op een dag waar er al veel te veel gigantische releases gepland stonden, gooide James Blake daar op het laatste moment er nog eentje bij. The Colour In Anything, zijn derde album, werd eigenlijk in het najaar verwacht, maar James Blake gelooft niet dat al het goede langzaam hoeft te komen.

Wie zijn wij om hem tegen te houden? Want een album van James Blake is altijd goed nieuws. In aanloop naar de onverwachte release verschenen in Brooklyn en Londen mysterieuze muurschilderingen met de titel The Colour In Anything. Slechts een paar uur voor de release kondigde Blake zelf met drie nummers aan dat het album op 6 mei om middernacht op alle platforms zou verschijnen. Een betere marketing is er anno 2016 niet denkbaar.

Want het album begint dan wel met de hemelse klanken van Radio Silence (werktitel van het album), stil is het de afgelopen maanden zeker niet geweest rondom James Blake. Af en toe schuift hij aan bij BBC Radio 1 Extra en liet daar de afgelopen maanden al voorbeelden horen in de vorm van het prachtige Modern Soul en het hypnotiserende Timeless. Beide ook te vinden op dit album.

Een album dat volgens sommigen in de herfst hoort. Iets dat misschien inderdaad qua look en feel logischer geweest zou zijn. De nummers zijn, zoals we van hem gewend zijn, duister en dromerig en ook de cover van het album geeft de indruk dat het meer iets voor bij een kop warme chocolademelk met slagroom is. Op Love Me In Whatever Way gebruikt hij publieksstemmen als een regenachtige intro voor een melancholie die doet denken aan de donkerste herfstavonden.

Dat is een gevoel dat James Blake ten voeten uit is. James Blake is mineur, tragiek en melancholie. Het is dan ook geen wonder dat Blake de afgelopen jaren goed bevriend is geraakt met Bon Iver’s Justin Vernon, die te horen is op I Need A Forest Fire. De twee lijken qua stemgeluid zelfs een beetje op elkaar en dat zorgt voor een prachtige harmonie.

Ook r&b-enigma Frank Ocean heeft meegewerkt aan The Colour In Anything. Op Two Men Down hoor je duidelijk zijn invloed met de pastiche van zijn jaren ’80 synths. Het elektronisch geweld wordt overigens in het hele album afgewisseld met folk en klassiek waardoor hij zich in het spectrum precies tussen Frank Ocean, Benjamin Clementine en Bon Iver manifesteert. Een plek waar hij al jaren heer en meester is en met dit album wederom bewijst de allerbeste te zijn.

Daarom maakt het ook niet uit of dit album in mei, augustus of november uit komt. Als James Blake een plaat uitbrengt, komt hij automatisch in de jaarlijsten terecht. Zo ook The Colour In Anything. Tekstueel weer hoogwaardig, een absurde combinatie van samples, elektronica en originele symfonieën die het weer een typische James Blake plaat maken. En een James Blake plaat is altijd goed, het hele jaar door.