Skid Row, niet de meest gezellige plaats van de Amerikaanse stad Los Angeles. Toch kiest de elektronica/R&B artiest James Ferraro erover om zijn nieuwe plaat eraan te wijden. Kan hij zijn liefde voor deze gewelddadige buurt aan ons verklaren?
James Ferraro, een artiest die zich maar moeilijk in één hokje laat stoppen. Van een album vol met ’toekomstige ringtones’ tot een satirische 80’s rockplaat, niets is te gek voor de creatieve Amerikaan. Sinds zijn vorige plaat, NYC, Hell 3:00AM, heeft hij een gekozen voor een meer eenduidige richting van zijn muziek. Namelijk het belichten van de donkere kanten van de stad. Zijn liefde hiervoor en alles wat daarbij kwam kijken, werd al duidelijk op zijn vorige albums en hij zet deze interesse met dit nieuwe album dan ook door.
Afstandelijk, koud en op momenten vrij klinisch: Ferraro kiest voor een minimalistische aanpak voor de nummers. Voorzien van een rustige beat, zijn galmende stem en een gitaar op de achtergrond. Soms half rappend, dan weer de hoogtes in met wat auto-tune, er lastig vat te krijgen met wat hij nu eigenlijk wil. Burning Prius (for the World) brengt ons al direct in de sfeer die Ferarro wil creëren. Nieuwsfragmenten, gecomputeriseerde stemmen, synthesizers, het nummer klinkt chaotisch en zet gelijk de toon voor het hele album. Zoals band Negativland al deed in de jaren tachtig, weet Ferraro ook nieuwsfragmenten op een manier te gebruiken waardoor deze goed in de melodie passen. Waar op zijn vorige plaat, NYC, Hell 3:00AM, nog werd gekozen voor vocale afstand, plaats Ferraro zich met Skid Row veel meer op de voorgrond. Cryptische stukken tekst als ‘hypnotized with the endless summertime / when angels get too much power / I can’t lie, I just want the power’ op Thrash & Escalate. Het is dan ook niet verwonderlijk als hij aangeeft in een interview dat het album begon als een collectie van gedichten. De invloed van zijn muzikale vriend Dean Blunt (met wie hij ook samen heeft opgetreden) is overduidelijk bij de keuze van instrumenten. Eveneens als de Britse artiest kiest ook Ferraro ervoor om tijdens Street Freaks een mellow saxofoontje op het toneel te laten verschijnen. Eén ding wordt al vrij snel helder: James Ferraro is duidelijk geen rapper. Waar sommigen zich nog weten te redden door de toevoeging van auto-tune, kan zelfs dat onze held niet meer redden. Het was beter geweest als hij zijn zang, zoals op Sushi of Cold, meer had ingehouden.
Het is duidelijk dat Ferraro met Skid Row een soort van statement probeert te geven over de stand van zaken in Amerika. Enkel is het maar gissen naar deze mogelijke kritiek die hij wil uiten. Hoewel de sample in 1992 van de Rodney King speech een vrij duidelijke engagement laat horen, blijft het alles maar vrij onduidelijk. Het is zoals de laatste zin die wij horen: ‘More trouble in LA and the nation, will continue after this.’ Alleen komt er niets meer achteraan.
Skid Row laat zich vergelijken met een stad, ook hier is het een komen en gaan van impressies, waar enkel maar sommige gebeurtenissen ons beklijven. Met deze plaat levert James Ferraro geen meesterwerk af, maar zeker een plaat waar we voorlopig mee kunnen puzzelen.
