Het zesde studioalbum van de Britse zanger en songwriter James Morrison, Fight Another Day, kent opvallend weinig hoogtepunten. Eigenlijk geen één. Zelf zegt hij over deze plaat: “De songs zijn ontstaan in een periode van worstelingen met mezelf en het dagelijks vechten om licht te vinden na een lange periode van duisternis.” Toen de teksten eenmaal op papier stonden en de productie van Fight Another Day in volle gang was, beroofde zijn vrouw zich in de eerste dagen van 2024 van het leven. Dat maakt luisteren naar deze lp dan ook wat ongemakkelijk: de songs gaan niet over haar (ze zijn geschreven in de periode 2022-2023), maar ergens ook wel. Daarbij komt dat je als luisteraar wél weet wat er gebeurd is, terwijl degene die het zingt en speelt dat op dat moment nog níet weet.
Enkele songtitels: Save A Place For Me, Something That I Can’t Forget, New Day en titeltrack Fight Another Day; stuk voor stuk titels die zomaar over zijn wijlen vrouw zouden kunnen gaan. In Save A Place richt de zanger zich tot een ex-partner die inmiddels een nieuwe relatie heeft. Something That I Can’t Forget zou in zekere zin over zijn vrouw kunnen gaan, maar gaat over iemand die terugkijkt op een stukgelopen relatie en zichzelf daarin de schuld geeft. New Day is een soort opsomming van een langere therapieperiode. De centrale boodschap is: laat het verleden los, word wakker uit passiviteit en grijp kansen om opnieuw te beginnen. Fight Another Day gaat over veerkracht in moeilijke tijden waarin liefde, verbondenheid en doorzettingsvermogen kracht geven. Vooral dat laatste luistert – met de kennis van nu over James Morrison – nogal wrang.
De productie helpt het geheel ook niet om op het juiste spoor te geraken. Veel overvolle liedjes, waarin een soort muur van geluid wordt opgetrokken vol galm en echo. Een van de weinige positieve uitzonderingen is Little Wings. De productie is hier in handen van Andy Platts (Young Gun Silver Fox) en dat pakt heel goed uit. De immer geweldige stem van Morrison komt volledig tot zijn recht in deze track en doet op menig moment denken aan Stevie Wonder. De mondharmonica is briljant gekozen en maakt het lied compleet. Albumafsluiter Fill My Glass is…, ja wat is het eigenlijk? Een soort Blurred Lines (Robin Thicke/Pharrell Williams, 2012), waarbij je in de eerste seconden jezelf opeens uit het niets ‘hey, hey, hey’ hoort zingen op de maat van de muziek. Het is oppassen geblazen voor Morrison als de erven van Marvin Gaye dit ter ore komt.
Fight Another Day is, gelet op de teksten waarin Morrison zingt over zijn worstelingen, misschien wel een persoonlijk album van de hand van deze 41-jarige Brit, maar dat maakt het nog niet een fijne luisterplaat. De te dikke productie zit zijn mooie soulvolle stem vaak in de weg, waardoor deze aan zeggingskracht inboet. Zodoende verwordt deze plaat tot dertien liedjes die goeddeels allemaal dienen als achtergrondmuziek. En daarvoor is James Morrison toch echt te goed, en zijn zijn teksten te eerlijk.
