Joe Satriani – The Elephants Of Mars

The Elephants Of Mars

Waardering

7

8

Er zijn er weinigen die op hun gitaar zo kunnen scheuren als Joe Satriani. De gitaarvirtuoos uit New York wilde voor zijn nieuwe plaat The Elephants Of Mars zichzelf en de gitaarmuziek heruitvinden. Het moest dynamischer, creatiever en vermakelijker worden. ‘We hebben in de studio de gekste dingen uitgeprobeerd’, zo klinkt het. 

En dat klinkt ook door in de muziek. Sahara is nog een fijne, maar redelijk traditionele Satriani-track alvorens hij met de titelsong van leer trekt. The Elephants of Mars start met een donkere technobeat en neemt vervolgens een vlucht langs Breathe van The Prodigy, een stukje loungemuziek, marcherend tromgeroffel en diverse waanzinnige gitaaruitspattingen. Het is de eerste keer dat je de uitprobeersels zo nadrukkelijk terughoort en het is gelijk ook de meest extraverte poging. 

Want daarna kiest Satriani vaak eenduidiger voor een stijl die hij gedurende heel het nummer doortrekt. Zo heb je op het dromerige Faceless de strijkersarrangementen, terwijl op Blue Foot Groovy de blues je vergezelt. Sowieso is Satriani er weer knap in geslaagd om de emoties van zijn instrumentale songs te laten aansluiten bij de titels. Tension and Release begint in een gespannen setting, die wordt losgelaten middels een verzengende gitaarsolo. Pumpin’ heeft op zijn beurt een licht pompend basgitaarriff die de song draagt. En op Night Scene waan je je bij momenten in een nachtclub. Het zijn stuk voor stuk heerlijke tekstloze verhaaltjes, waarin Satriani je meeneemt. 

Hij mag dan experimenteren tot hij een ons weegt, uiteindelijk is er niemand die zijn elektrische gitaar zo mooi kan laten huilen als Satriani zelf. Voor wie daar nog niet bekend mee was, zijn de laatste minuten van Sailing the Seas of Ganymede voldoende. Ook Night Scene zit vol met heerlijke en uitdagende licks. Dat geldt sowieso voor elk nummer. Want ook op The Elephants Of Mars steekt de maker zijn meest kenmerkende kwaliteit niet onder stoelen of banken.

Volledig instrumentaal blijft het album overigens niet. Echt gezongen wordt er niet op Through a Mother’s Day Darkly, maar er is wel een stem die zich in het nummer mengt. De afsluiter Desolation springt ook nog in het oog. De lang jankende noten en de strijkers zorgen voor een intens slotstuk met een paar laatste uithalen die bijna doorgaan voor opera. 

Zo is The Elephants Of Mars een diverse en heerlijke gitaarplaat, waarmee Satriani tal van verhalen vertelt. Of hij echt de gitaarmuziek heruitvindt? Nee, niet over de volledige lengte in ieder geval. Maar dat maakt niet echt uit als je wel gewoon weer een heerlijk album aflevert.