Na de soundtrack voor de film Soul en als bandleider van The Late Show With Stephen Colbert, stapt Jon Batiste nu eindelijk zelf in de spotlight. De artiest had al meerdere jazzalbums op zijn naam staan, maar Batiste stelt zelf dat hij geïnteresseerd is in veel meer stijlen. Nu komt hij dan ook met een heus popalbum op de proppen. Op WE ARE wordt een ode gebracht aan soul, funk, jazz en hiphop.
De titeltrack trapt af met een laidback, maar funky stijl. Die sound wordt al snel omgezet in bombast. Met de toevoeging van de St. Augustine High School Marching 100 in het refrein laat Batiste horen dynamiek en afwisseling niet te schuwen. Het einde van het nummer laat zelfs de ruimte vrij voor stevig blaaswerk. Opvolger Tell The Truth zet die vibe van het vorige nummer lekker door met stuwende drums. Met zijn opzwepende zang lijkt Batiste af en toe de stijl van James Brown te willen imiteren.
Cry vormt een rustpuntje en haalt zijn invloed duidelijker uit de soulmuziek. Een sombere song waar Batiste zelfs ruimte laat voor een gitaarsolo om de emotie kracht bij te zetten. Net zo vlug worden die sombere gevoelens afgeschud op het dansbare I Need You. Hedendaagse popmuziek wordt gemixt met een retrosound uit de vorige eeuw. De kracht van Batistes stem komt op deze track sterk uit de verf: hij maakt namelijk gebruik van zijn volledige stembereik. Met een lage bromstem wordt er gerapt om vervolgens in de refreinen hoog de lucht in te schieten.
Zo groot als het verschil tussen Cry en I Need You is, zo fors verschillen de twee opvolgers Whachutalkinbout en Boy Hood. Vliegensvlug wordt er gerapt op beide tracks, een stijl die op eerdere nummers nog niet te horen viel. Whachutalkinbout getuigt ook van meer agressie. Op de laatstgenoemde song wordt Batiste zelfs bijgestaan door PJ Morton, terwijl Trombone Shorty een fantastische solo levert op zijn instrument. Moeiteloos ontstaat er een fusie tussen jazz en hiphop op de track.
En zo kenmerkt de gehele plaat zich. Batiste neemt de luisteraar op WE ARE mee in een muzikale achtbaan langs verschillende stijlen. En daarin ligt misschien ook wel het probleem. De ode aan alle muziekgenres leidt er soms toe dat je verlangt naar een duidelijke lijn. Op Movement11 klinkt doodleuk een twee minuut durende pianosolo, om op Adulthood weer sterk de focus te leggen op blazers en groove.
Er is een gebrek aan een duidelijke rode draad, maar WE ARE staat garant voor de nodige afwisseling. Batistes missie was om de verschillende inspiratiebronnen voor zijn muziek te laten horen. Dat plan is ruimschoots gelukt tegen de prijs van een samenhangend werk. Echte reden tot verminderd luisterplezier levert dat echter niet op, want er valt genoeg te genieten op WE ARE.
