Het laatste album van de Britse soulzangeres Joss Stone dateert alweer uit 2015. De afgelopen jaren heeft zij verschillende singles uitgebracht en oogstte ze vorig jaar succes met het winnen van het televisieprogramma The Masked Singer in het Verenigd Koninkrijk. Stone begon als jonge zangeres die op overtuigende wijze soulklassiekers naar haar hand zette. Gedurende haar carrière heeft ze verschillende andere genres aan haar repertoire toegevoegd. Op haar laatste album was dit reggae, op Never Forget My Love omarmt ze de relaxte popmuziek en schuurt ze af en toe tegen het betere croonerwerk aan. Het levert een wat gemengde plaat en een gemengd gevoel op.
Het album start met breakup song Breaking Each Other’s Hearts waar haar nieuwe insteek gelijk naar voren komt. Het lijkt of Shirley Bassey en Gladys Knight een dochter gebaard hebben. De soul van Knight, de uithalen en rijke arrangementen vol strijkers en koper van Bassey. Dat geldt ook voor No Regrets. Beide nummers overtuigen niet helemaal. De enige track waar de broeierige zwoele soulstem van Stone volledig tot haar recht komt is de titeltrack. Alle instrumenten staan volledig ten dienste aan het verhaal. Absoluut het prijsnummer van het album.
Love You Till The Very End had zomaar een nummer van Whitney Houston kunnen zijn. Bijna over de top orkestratie en rustige zang die wordt afgewisseld met enorme uithalen. Stone blijft prima overeind, maar of de wereld hier sneller van gaat draaien blijft de vraag. Gelukkig keert ze in You’re My Girl met een dikke knipoog terug naar een Motown sound met strijkers die toebehoren aan het Philadelphia International Records label. Muzikaal ligt My Girl van de Temptations er als een blauwdruk onder. Op de een of andere wijze komt haar stem in deze soulvolle muziek veel beter tot haar recht. In The Greatest Secret verschuift de muziek naar een soort zachte tango, goed voor een cocktailparty, behalve dat de teksten daar wellicht wat te expliciet voor zijn. ‘You’ve heard many stories that I can’t control / But one thing I can tell you is I’ve never ever sold my soul / So our wonderful secret can grow / So don’t fuck with my fairytale’.
Does It Have To Be Today en You Couldn’t Kill Me zijn rustige tracks waar de violen welig tieren, de uithalen je om de oren vliegen en de arrangementen fraai, maar soms wat overdadig zijn. De afsluiter is het vrolijke, wat springerige popliedje When You’re In Love. Het laat je met een prettig gevoel achter.
De stem van Joss Stone is nog steeds een genot om naar te luisteren. De tracks waar zij haar jeugdliefde – de soul – opzoekt, stijgen duidelijk boven de rest uit. De productie van Dave Stewart is om door een ringetje te halen, waarbij helaas wel wat rauwheid verloren is gegaan. De meer pop- en croonergeoriënteerde nummers klinken op het eerste gehoor redelijk inwisselbaar. Zeker niet slecht, maar je vraagt je wel af wat dit toevoegt aan haar oeuvre. Bij nadere beluistering winnen de nummers zeker wel aan kracht, maar of dit poppy uitstapje nu de juiste zet is voor Joss Stone? Alle lof voor haar drang nieuwe wegen te bewandelen en haar stem kan het zeker aan, het gaat alleen wel ten koste van haar eigen geluid. De intensiteit die bij de soultracks zorgt voor verdieping, zakt wat naar de achtergrond bij de andere helft van de nummers.
