Voor kwetsbare, fijne muziek ben je bij Julien Baker aan het goede adres, dat was al duidelijk. Met Little Oblivions brengt de 25-jarige zangeres haar derde studioplaat uit. Waar haar eerdere albums, Sprained Ankle en Turn Out the Lights, voornamelijk bestonden uit zang met fijne gitaar en piano, is er op Little Oblivions een hele band aanwezig. Tenminste, dat zou je denken als je niet beter weet. Baker bespeelde (bijna) alle instrumenten zelf.
Het album opent met Hardline en het is meteen duidelijk dat de onderwerpen waar Baker over zingt niet veranderd zijn. Nog steeds zijn depressie en zelfdestructie de thema’s die centraal staan. De zangeres worstelde als jonge tiener met een drugs- en drankverslaving. In haar late tienerjaren stopte Baker met de drank en de drugs, maar recentelijk had ze een terugval. Nu is ze weer in recovery. Die worsteling is vanaf opener Hardline hoorbaar. Nadat Baker ‘I can see where this is going/but I can’t find the brakes’ zingt, wat verwijst naar toekomstige pijn die er hoe dan ook aankomt, barst er een lawine aan gitaar en drums los. Dit is duidelijk niet meer dat ingetogen meisje met de gitaar van weleer.
Baker bewijst op Little Oblivions maar weer eens hoe sterk ze is als een songwriter. Relative Fiction gaat over het continu vechten tegen de slecht kanten van jezelf. Het nummer begint rustig, met de zang van Baker begeleid door prachtig gitaar- en pianospel. In de bridge zingt ze: ‘Cause if I didn’t have a mean bone in my body/I’d find some other way to cause you pain/I won’t bother telling you I’m sorry/For something that I’m gonna do again.’ En hoewel het nummer niet super vrolijk is, komt het tot prachtige hoogtes. Zelfs als je je niet kan herkennen in de lyrics, raakt het je.
Een ander nummer dat indruk maakt is Ringside. In een interview met Louder Sound vertelt Baker dat ze niet wil dat mensen denken dat ze beter is dan ze echt is. Ze geeft aan dat ze niet zo thuis is in het drummen, maar dat zou je niet zeggen wanneer je Ringside hoort. Toch zijn de rustige, met piano overgoten nummers niet volledig verdwenen op Little Oblivions. Dat is bijvoorbeeld terug te horen op Songs in E, een hartverscheurend lied.
Naast dat Baker een prima soloartiest is, speelt ze ook in Boygenius, samen met Phoebe Bridgers en Lucy Davis, die je terughoort op Favor. De meerstemmigheid op het nummer is verfrissend en mooi. De stemmen van Baker, Bridgers en Davis gaan goed samen.
Wanneer Ziptie, het laatste nummer op de plaat, is afgelopen, blijf je zitten met het gevoel dat je meer wilt. De nummers zwakken wat af tegen het einde van de plaat, maar dat is niet erg. Je wordt van begin tot eind ondergedompeld in prachtige muziek. Het album vormt een groots, geweldig geheel. Baker heeft haar beste album tot nu toe neergezet. Als dat niet duidelijk wordt uit de prachtige instrumentals, dan wordt het wel duidelijk uit de verhalen die ze vertelt doormiddel van haar songwriting.
