Artiesten uit IJsland staan bijna zonder uitzondering garant voor muziek van de buitencategorie. De nieuwste sensatie uit het land van Björk, Of Monsters And Men en Sigur Rós heet Kaleo. Een jaar lang verbleven de heren in de Verenigde Staten om aan hun debuutalbum te werken. Met eindresultaat A/B moet Kaleo voet aan de grond krijgen op het Europese vasteland.
De term ‘debuutalbum’ moet eigenlijk gelezen worden als ‘debuutalbum over de grens.’ In eigen land bracht Kaleo in 2013 al een titelloze studioplaat uit. Hoewel het album geruisloos voorbijging aan muziekliefhebbers buiten IJsland, was het in eigen land direct een groot succes. Niet gek dus dat verschillende nummers van Kaleo zijn gerecycled voor A/B.
Het eerste grote teken van leven buiten IJsland kwam met Way Down We Go, een spannende indietrack die een plekje verwierf op de soundtrack van de populaire voetbalgame FIFA 16 en in de trailer van Netflix-serie Orange Is The New Black. De duistere sfeer komt ook op A/B goed tot zijn recht. Het is een van de hoogtepunten op het album.
A/B is dan al aangevangen met No Good. De energieke bluesrock maakt de start van het album veelbelovend. Vooral de schurende stem van zanger JJ Juliusson is indrukwekkend. De blues blijft in verschillende vormen een belangrijke rol spelen op het album. Zo benadert Broken Bones het genre traditioneel, terwijl op Hot Blood de gitaren weer fanatiek scheuren.
Een van de mooiste liedjes op A/B is zonder meer All The Pretty Girls. Een ingetogen folksong, die – mede door de hoge zangstem van Juliusson – doet denken aan het werk van Bon Iver en James Vincent McMorrow. De rustige nummers imponeren sowieso op het album. Slotnummer I Can’t Go On Without You is daar een ander bewijs van. Een hartenkreet waarop de pijn en wanhoop uit de zang spatten. Dit effect wordt extra versterkt als halverwege de gitaar invalt.
Kaleo verbleef voor het album een jaar in de VS, maar is in de tussentijd het thuisland niet vergeten. Dat blijkt uit de keuze om de traditionele IJslandse ballad Vor Í Vaglaskógi op het album te zetten. Met dit stokoude nummer brak Kaleo in 2012 in eigen land door. Vier jaar later is de tekst nog net zo onverstaanbaar, maar de muziek nog net zo mooi. Kwaliteitsmuziek uit IJsland is blijkbaar van alle tijden.
Het is een flinke uitdaging om slechte nummers op A/B te ontdekken. Het viertal verstaat hun vak en maakt indruk op zowel de ruige als rustige momenten. Het album als geheel ontbeert daarentegen samenhang. De nummers stammen uit verschillende muzikale fases van Kaleo en dat hoor je. Het van hun IJslandse debuutplaat afkomstige werk sluit onvoldoende aan op de nieuwere songs. Dat geeft soms het gevoel dat de inhoud van A/B maar een beetje bij elkaar is geraapt. Het doet desondanks niets af aan de enorme potentie van Kaleo. IJsland heeft er een nieuw, veelbelovend exportproduct bij.
