‘De 40-jarige zanger en multi-instrumentalist (Kelly Finnigan, red.) is voorzien van in whisky gedoopte stembanden die qua klankkleur doen denken aan Curtis Mayfield, Michael Kiwanuka en Marvin Gaye’, schreven we in 2022 over de lp Sage Motel van de Amerikaanse band Monophonics. Finnigan trad in 2010 toe tot deze band en werd al snel gebombardeerd tot leadzanger. Het belemmerde hem in 2019 niet tot het uitbrengen van een soloplaat getiteld The Tales People Tell. Nu vijf jaar later is het tijd voor een opvolger: A Lover Was Born.
Een album dat in beginsel even soepel naar binnen glijdt als een glas rode wijn bij de openhaard aan het eind van een ideale herfstdag. Zoveel is duidelijk bij de eerste tonen van Prove My Love. Zwoele retrosoul met een baslijntje dat flirt met Tonight Is The Night van Betty Wright. Prove My Love ademt een vintage gevoel, waardoor de stem van Finnigan qua sound meer neigt naar Ray LaMontagne.
Eerste single van A Lover Was Born is Be Your Own Shelter en tapt voornamelijk uit hetzelfde vaatje als Prove My Love en blijft ruimschoots binnen de lijntjes van het soulgenre. Als vervolgens His Love Ain’t Real instart begint zich een patroon af te tekenen: het klinkt allemaal gelikt en verzorgd, maar ook een tikje saai. Een beetje als rode wijn zonder bouquet. Prima te drinken, maar er mist een bepaalde prikkeling van de zintuigen. Hierdoor daalt gaandeweg de avond je waardering en aandacht voor het product.
Datzelfde gebeurt zo halverwege A Lover Was Born. Daar waar Finnigan muzikaal dus een traditionele benadering kiest, is het de vraag of er wellicht meer spanning en diepgang te horen is in de lyrieken. Op vorige platen heeft hij blijk gegeven van een goed schrijversmetier, maar of dat ook op A Lover Is Born het geval is blijft onduidelijk. Finnigan is namelijk minstens voor de helft van wat hij zingt niet te verstaan. Deels omdat hij de neiging heeft binnensmonds te zingen en deels omdat hij zichzelf (te) vaak met veel krachtsvertoon overschreeuwt. Het overbrengen van emotie lijkt hem van groter belang dan het overbrengen van het verhaal van een lied.
Twee hierop volgende tracks, Let Me Count The Reason en Chosen Few, zijn doordrenkt met Motown-invloeden. Een van de onderscheidende kenmerken van de Motown-stijl is de fijne balans tussen emotionele lading en verhalende teksten. Veel Motown-klassiekers wisten die combinatie te omarmen. Finnigan lukt dat met deze twee songs niet. Hij lijkt veel te rusten op de kwaliteit van zijn onmiskenbaar geweldige stem. Maar dat heeft als gevolg dat deze songs, oneerbiedig gezegd, wat gemakzuchtig in het gehoor liggen.
Het enige wat nog opvalt, als je eigenlijk al een lied of drie geleden de aandacht verloren bent, is dat Finnigan in het afsluitende Count Me Out opeens klinkt als Mick Hucknall van Simply Red. Voor de rest is dit wederom zo’n ene-oor-in-andere-oor-uit-lied waar het album er (te) veel van kent.
Zowel het vorige soloalbum The Tales People Tell (2019) als A Lover Was Born zijn beiden sterk geënt op klassieke soul, waarbij Kelly Finnigan een warme, intieme sound creëert. Het is cleaner geproduceerd dan het werk dat hij maakt met Monophonics dat meer de elementen van funk en psychedelische rock benut en daardoor donkerder, meer experimenteel klinkt. Beide kanten van Finnigan hebben zo hun charme en aantrekkingskracht, al komt dat op A Lover Was Born wat minder expressief naar voren. Wel beschouwd is A Lover Was Born het muzikale equivalent van een huiswijn. Niets mis mee, veilige keuze, maar verwacht er niet door van de toren geblazen te worden.
