Kid Cudi heeft de afgelopen paar jaar veel ups en downs gekend. Zowel op persoonlijk als muzikaal vlak. Zijn laatste album, Kids See Ghosts (samen met Kanye West) werd echter goed ontvangen. Zowel kritisch als commercieel. In oktober van dit jaar was er een schimmige trailer, die een nieuw solo-album aankondigde. Man on the Moon III is het volgende deel in de illustere Man on the Moon-serie.
Man on the Moon III is net als zijn voorgangers opgedeeld in vier acts. De eerste twee acts zijn hedendaagse poprap. Waarin de invloeden van artiesten zoals bijvoorbeeld Travis Scott duidelijk te horen is op nummers als Tequila Shots en She Knows This. Artiesten zoals Travis Scott zijn op hun beurt vaak weer oorspronkelijk geïnspireerd door Kid Cudi. Deze tracks klinken dan ook als een mentor die van zijn studenten heeft geleerd en daarmee dezelfde aanstekelijke flows over dromerige beats heen rapt.
Ook de track Heaven on Earth slaagt hier goed in. De dreunende en kreunende basslijn met een ietwat horrorachtige melodielijn heeft iets gevaarlijks over zich. Zo gevaarlijk zelfs dat je niet anders kan dan je hoofd steeds wilder mee te laten bewegen. Toch komt het album, ondanks deze hoogtepunten, een beetje langzaam op gang. De tracks op Man on the Moon III, naast bovengenoemde, zijn namelijk een beetje flauw en hebben niet die karakteristieke Cudi-saus over zich heen.
Vanaf het nummer Show Out begint het album pas echt op stoom te komen. De track zelf is een drillbanger waar de features, Pop Smoke en Skepta, perfect in harmonie met Cudi samenwerken. Met de tracks Solo Dolo, pt. III en Sad People krijg je weelderige synthpartijen die je langzaam in een warm bad laten vallen, terwijl je droomt van betere dagen. De teksten spreken over eenzaamheid, duistere gevoelens en toch ook wel een beetje hoop.
De productie op Man on the Moon III is uitstekend en geeft het gevoel dat je als luisteraar op een intergalactische reis wordt gestuurd. Eens te meer duidelijk in Act 3 en 4. Dit is vooral duidelijk op nummers als The Void, The Pale Moonlight en Rockstar Knights. Met aanstekelijks refreintjes en het bekende Kid Cudi-gehmm. Deze zijn eigenlijk niet weg te denken op deze plaat. De enige echt teleurstellende en slechte track op het album is Elsie’s Baby Boy (flashback). De uitvoering werkt net niet. En de zang van Cudi is eigenlijk tot dit nummer toe ook best goed geweest. Jammer genoeg komt het er op Elsie’s Baby Boy (flashback) weer net niet uit.
4 Da Kidz dient als een soort aftitelingsnummer waarin hij de fans bedankt en ze woorden van support meegeeft. Het album eindigt met toegift en een boodschap die je eigenlijk uit ieder mens zijn mond wil horen. Content en gelukkig is ook een conclusie die je kan trekken na het luisteren van dit album. Niet per se vernieuwend of heel innovatief. Maar alles wat je mag verwachten van een Cudi-plaat.
