Kim Wilde – Closer

Waardering

7

8

7

Al vijfenveertig  jaar in het vak en ‘still going strong’. Kim Wilde heeft haar  vijftiende studioalbum Closer het licht doen zien. De plaat ademt de jaren tachtig, het tijdperk waar Wilde een absoluut popidool was. Waar de jaren tachtig bij veel huidige bands een retro-gevoel oproepen, lijkt Wilde die periode moeiteloos voort te zetten. Hits uit die beginperiode vormen een vaste waarde in de Top 2000. Inmiddels is haar stem is wat voller en lager geworden, maar de muzikale ondersteuning van haar broer Ricky wordt nog steeds gedreven door snelle synthesizers, flitsend gitaarwerk en stevige drumpartijen. Afgezien van een periode waarin Wilde een succesvolle tweede carrière als hovenier had, is zij altijd platen blijven maken en blijven optreden.

Het album opent met een knaller. Midnight Train start met snelle synthesizerriffs om daarna gelijk los te barsten, met de karakteristieke, welhaast staccato zang dendert Wilde uit je speakers. Enthousiast, energiek en druk in de goede zin van het woord. Het tempo lijkt in Scorpio  wat in te zakken, maar schijn bedriegt. Ook hier weer een rustig maar wel stuwende keyboards die al gauw vergezeld worden van rockende gitaren en beukende drums. Trail Of Destruction volgt het moeiteloos het ingezette patroon: pakkende pianoklanken en vervolgens barst alles los en laat Wilde haar stem hier loepzuiver doorheen klieven. Hoewel de nummers een gelijksoortige opbouw kennen, verveelt het geen minuut.

Een gastoptreden van Midge Ure van het eveneens uit de jaren tachtig stammende band Ultravox, geeft Sorrow Replaced een fraai tintje. De stemmen vullen elkaar mooi aan en contrasteren aangenaam met de ‘wall of sound’ van Ricky. In Lighthouse wordt wat gas teruggenomen. Het gaat wat ver om het een ballade te noemen maar het levert wel een rustpunt op. De bakens lijken vervolgens in Love Is Love wat verzet. Het rockidioom wordt vervangen door de dansvloer: langgerekte zang op stevige beats. Ook Rocket To The Moon lijkt een track die het prima in een club zou doen. De tweede gastbijdrage is van de dochter van Ricky; Scarlett Wilde. Zij zingt samen met Kim op Hourglass Human de sterren van de eighties-hemel. Een geslaagd familieproject.

Wilde ziet haar nieuwe album als een directe opvolger van het bijna gelijknamige album Close uit 1988. Zij laat zien, of eigenlijk horen, hoe tijdloos haar sound is. Haar enthousiasme en gedreven zang zijn daarbij een bepalend element. Veel nieuws brengt Closer niet, maar het is de vraag of dat erg is. Kims stem en Ricky’s sound klinken heel erg jaren tachtig, maar tegelijkertijd geheel niet gedateerd. Het levert een erg prettig album op dat je met plezier op repeat zet. Het is dan ook aan te raden om dit jaar Kim Wilde live te zien en horen als zij in oktober door Nederland toert.