Kings Of Leon is niet de band die door de jaren heen veel vernieuwende dingen heeft geprobeerd wat stijl betreft. Bij album nummer zeven mag er dus best eens wat veranderen. Dat beloven de Amerikanen niet in de muziek te doen, maar wel in de teksten. When You See Yourself is een van frontmans Caleb Followill meest persoonlijke platen tot dusver, zo meldde hij zelf.
Daar houdt het goede nieuws ook wel op, want er is eigenlijk niets aan dit album waarmee Kings Of Leon je steil achterover doet slaan. De band mist grotendeels de energie van WALLS en maakt dat zelden goed met creatieve ingevingen. De momenten dat je toch iets opveert van enthousiasme zijn op twee vingers te tellen: Time In Disguise en Echoing. Dat is bar weinig met een speelduur van in totaal 51 minuten. Bovendien maken de opveermomenten hun potentieel niet eens volledig waar. Time In Disguise bouwt goed op, maar het is alsof de bovenste verdieping voor de nodige finishing touch ontbreekt. Ook Echoing is geen volledige homerun, al komt dat vooral door het vrij abrupte einde. Als de vibe bij nummer 10 er dan eindelijk eens lekker in zit, wil je niet dat deze zo onder je voeten wordt weggevaagd
Verder is wat Kings of Leon laat horen op When You See Yourself vooral heel pover. Single The Bandit is een leuke albumvuller met behoorlijk wat live-potentie en zo zitten er nog meer aardige, maar niet beklijvende tracks tussen. Dat persoonlijke verhaal van de middelste Followill-broer in de band, dat moet de plaat dan maar redden.
Toch is het ook tekstueel niet van een niveau dat je achterover doet slaan en ook het ‘persoonlijke’ deel is niet op topniveau uitgewerkt. Neem opener When You See Yourself, Are You Far Away. Gelet op de wat cryptisch reflecterende songtitel en het feit dat het de albumnaam bevat zou je verwachten dat het persoonlijke verhaal van Caleb Followill hierin sterk naar voren komt. In plaats daarvan krijg je veel clichés en holle metaforen over de maan. En dat is zonde. De insteek is best aardig: wees niet te hard voor jezelf. Door dat aan te kleden met teksten als ‘Is it night or day?’ vervaagt alleen de kracht van de boodschap.
De rest van When You See Yourself gaat vrij actieloos voorbij. Nummers als 100.000 People, Supermarket en Claire & Eddie blijven geen moment hangen. Misschien is het voor de Followills tijd om eens te reflecteren op de vloot aan middelmatige songs. En dan niet met holle clichés, maar met een kritische blik.
