Kurt Vile – (watch my moves)

Waardering

8

Kurt Vile wordt vaak aangeduid als lo-fi artiest, de term voor het opnemen van muziek op een lager kwaliteitsniveau. Dit stelt muzikanten in staat muziek thuis (al dan niet alleen) op te nemen in plaats van in een kostbare, veelal alleen op afspraak beschikbare, studio. Vaak zijn bij dergelijke opnames leuke, onverwachte toevalstreffers te horen die overeind blijven op het uiteindelijke album. Zijn nieuwste album (watch my moves) nam Vile inderdaad thuis op en grotendeels alleen. Hij liet daartoe echter wel een compleet nieuwe studio bouwen op zijn landgoed in Mount Airy Hill, nabij Philadelphia. Zoals zijn hele huis, werd ook zijn studio volledig vintage ingericht met als doel zijn muziek te voorzien van de juiste melancholie. De voormalig gitarist van The War On Drugs is daarmee een anachronistisch buitenbeentje. Maar wel eentje uit de aimabele buitencategorie die je maar wat graag bij je wil hebben.

(watch my moves) bestaat uit vijftien tracks, waarvan veertien van eigen hand en één cover van Bruce Springsteen. Dat Kurt Vile in zijn element is in zijn eigen – door bosrijke heuvels omgeven – studio valt meteen op bij opener Goin On A Plane Today. Een verraderlijk eenvoudig Joe Jackson-achtig pianoloopje, aangevuld met enkele jazzy blazers die de invloed zijn van Viles nieuwe platenlabel: het legendarische jazz-label Verve Records.

Waar Vile op zijn vorige album Bottle It In uit 2018 meerdere tracks tot een lengte van meer dan tien minuten wist uit te smeren, “beperkt” hij zich op dit album tot maximaal zeven en een halve minuut. Bijvoorbeeld bij het nummer Like Exploding Stones, waarin persoonlijke inzichten en verworven wijsheden centraal staan. ‘So to see with your eyes you gotta turn your head to the light/You gotta see with your eyes to look at what’s outta sight’. The Velvet Underground is nooit ver weg bij nummers als deze, waarvan het album er meerdere rijk is.

In het nummer Mount Airy Hill (Way Gone) vertelt Kurt Vile waar het reizen door en voor de muziek hem gebracht heeft. Al luisterend zie je verkleurende polaroidfoto’s van meanderende riviertjes langs roodoranje esdoorns op weg naar open zee aan je voorbij gaan. Op een lo-fi manier wordt in dit nummer – zogenaamd als toevalstreffer die “per ongeluk” op de opnameband terecht is gekomen – de titel van het album genoemd. Het doet wat omslachtig en geforceerd aan, maar Vile kennende zit er vast en zeker een diepere betekenis achter. Welke blijft onbeantwoord, maar dat doet op geen enkele manier afbreuk aan de kwaliteit van (watch my moves) als geheel.

Daar waar voldoening uit de nabijheid van de elementen, door aarden vrijmaakte energie en nostalgie uit vervlogen tijden samenkomen, daar is Kurt Vile grootmeester. Als volleerd alchemist weet hij in zijn eigen studio goud-klinkende muziek te smeden uit aardse elementen die bij menig andere singer-songwriter onherroepelijk zouden leiden tot snelle roestvorming. Maar niet bij hem. Met (watch my moves) levert Vile een solide, herkenbaar belevingsalbum af dat schuurt aan grootheden als Neil Young, Lou Reed en Bob Dylan. Met dit album is de anachronistische Vile zijn tijd ver achteruit.