Toen rapper Lil Baby zijn alias koos, leek hij nog geen flauw idee te hebben hoe populair hij zou worden. Inmiddels doet zijn rapnaam zijn status namelijk geen eer meer aan. Samen met Gunna scoorde hij met hun album Drip Harder hit na hit en ook zijn laatste soloproject My Turn was het zoveelste bewijs dat de rapper ondertussen een grote meneer binnen de hiphopwereld is geworden. Nu staat hij voor de zware klus om dit succes een gevolg te geven. Iets wat weinig rappers tegenwoordig lijkt te lukken.
Opener Real Spill is het bewijs van de vooruitgang van de teksten van Lil Baby. Ooit werd de rapper op het internet nog belachelijk gemaakt om teksten als “Wah-wah-wah, bitch, I’m the baby”. Inmiddels heeft hij flink wat stappen gemaakt en werd hij voor zijn protestlied The Bigger Picture zelfs genomineerd voor twee Grammy’s. Op Real Spill vertelt hij hoe zijn leven na zijn succes een volledige draai van 180 graden heeft gemaakt en hij geweld en criminaliteit achter zich heeft gelaten.
Toch zijn het nog steeds niet de teksten die de nummers van Lil Baby zo interessant maken. Het is de manier waarop hij rapt. Zijn bijna robotische stem klinkt continu alsof hij op het punt staat te breken, waardoor het lijkt alsof Lil Baby zijn volledige ziel en zaligheid in elk nummer stopt. Vooral op Perfect Timing en Everything komt dit goed tot zijn recht.
Zijn manier van rappen lijkt echter niet volledig te rijmen met de ambitie die hij toont op It’s Only Me. Wat meteen opvalt wanneer je een oog op de tracklist werpt, is het grote aantal nummers: 23. Dit is voor een trapalbum een flink aantal. Hierdoor begint het album halverwege al te vervelen. Veel tracks hebben dezelfde soort drums en ook de pianobeats blijven niet altijd interessant. Tracks als Danger en Top Priority zijn zo weinig uitdagend, dat ze beter geschrapt hadden kunnen worden.
Het zijn juist de atypische nummers die laten zijn hoeveel Lil Baby in zijn mars heeft. Het ingetogen Forever met gastartiest Fridayy heeft zelfs een stukje waarop de rapper bijna zingt en toont ambitie. Het hoogtepunt van het album is de single In A Minute. Hierop laat Lil Baby op zijn variant van de alom geprezen Pound Cake-beat van Drake en Jay-Z horen waarom hij een plekje bovenaan de rapwereld heeft weten te veroveren. Hij glijdt met zijn flow over deze beat en doet bijna vergeten dat dit eigenlijk de beat is van een van de populairste moderne rapnummers.
Ondanks dat het op de nummers Never Hating en From Now On met trapgrootheden Future en Young Thug fijn is om Lil Baby op zijn bijna clichematige manier te horen rappen, lijkt het tijd te worden voor hem om het wiel opnieuw uit te vinden. De grootste rappers zijn juist zo geprezen om hun verrassingselement. Op It’s Only Me laat Lil Baby meermaals zien waarom hij zo groot is, maar ontbreekt het aan bewijs om met zekerheid te kunnen zeggen dat hij de volgende Drake of Kendrick Lamar is.
