Het nieuwe album van Lil Kleine is problematisch. En dat is misschien zelfs een understatement. Zoals de titel Ibiza Stories al doet vermoeden, gaat Jorik Scholten in op het vermeende geweldsincident dat vorige zomer heeft plaatsgevonden op Ibiza. Op het internet circuleerden geruchten dat Jaimie Vaes, destijds de verloofde van Scholten, ‘gewond en bebloed’ de lobby van het hotel zou zijn ingerend. Kort hierna werd Scholten gearresteerd door de Spaanse politie. Volgens Spaanse bronnen zou Vaes hem hebben aangegeven. De details van deze mishandeling zijn voor ons irrelevant, maar het is duidelijk dat de 27-jarige rapper meerdere grenzen heeft overschreden.
Dat hij deze situatie vervolgens als uitgangspunt gebruikt voor zijn nieuwe commerciële project, roept al vragen op. Maar de manier waarop Scholten dit schaamteloos inzet als zelfprofilering is ongelofelijk. Over wat er daadwerkelijk is gebeurd in Ibiza, laat hij overigens vrijwel niets los. Wat hij wel doet is zichzelf continu tegenspreken en zelfmedelijden uitmelken. Dit doet hij vooral wanneer het aankomt op de scheiding met Jaimie. Het begint al op de eerste track Ibiza Stories, waarin hij rapt: ‘Je was de vrouw van m’n dromen/Nu een wijf dat zeikt.’ Vervolgens rapt hij: ‘Ik hield van je/Maar ik haat je nu’, om nog geen minuut later te verkondigen: ‘Laat ze weten allemaal/Ik mis mijn vrouw.’ En al deze statements rapt hij in hetzelfde nummer. Of nouja, rapt… Het is meer monotoon praten dan rappen.
Eigenlijk zou men niet eens de tijd moeten nemen om de muzikale kwaliteit van het album te beoordelen; mishandeling inzetten als marketingtool is zó schandalig dat het niet meer uitmaakt hoe lekker die flow en bars zijn. Maar zou je dit wel doen, wordt het er niet beter op. De beats zijn saai en Lil Kleine’s stem heeft nog nooit zo slecht geklonken als op dit album. De teksten zijn offensief, maar niet provocerend. De beledigende lyrics zijn duidelijk geen kunstzinnige keuze, zoals je nog weleens ziet bij hardcore rappers met alter egos. Hierdoor komt hij over als een lompe boer. Veel van zijn bars komen nogal uit de lucht vallen. ‘Stukje vlees/Maar die mannen brengen straks vis’, verkondigt hij in het refrein van Lang. Het is gewoon inspiratieloos en komt over alsof hij telkens het eerste beste woord kiest dat verscheen op rijmwoordenboek.nl. Ook de productie is goedkoop en ondoordacht. Zo wordt er een sample gebruikt van het liedje I Took A Pill In Ibiza zonder enige reden. Wellicht dachten ze dat het grappig was omdat dit album ook Ibiza in de titel heeft… Misschien nog wel opmerkelijker: ook samples van Sting en George Micheal worden geleend. Het zegt eigenlijk alles dat de enige fantasievolle momenten gejat werk zijn.
Kortom; Ibiza Stories is beter om even over te slaan. Naast de beledigende teksten is het als luisteraar gewoon niet prettig om getuige te zijn van deze contradictionele wervelwind aan emoties van een toxic break-up. En dat alles notabene na een week die in het teken stond van seksueeloverschrijdend gedrag binnen een programma waarin hij zelf tot voor kort jureerde. Een hele gedesillusioneerde keuze.
