Terecht of niet: vergelijkingen gingen er altijd zijn. Ook al wacht je zeven jaar om het gat op te vullen. Oftewel, From Zero weer opbouwen werd het nooit echt voor Linkin Park, dat na het overlijden van Chester Bennington in 2017 pas dit jaar zijn eerste stappen een nieuwe richting op zette.
De vervanging van Bennington zou ongeacht de keuze gepaard gaan met een bak aan negatieve reacties. Dat is nu eenmaal het gevolg van de iconische status die hij als zanger van Linkin Park vergaarde. Bennington was uniek, geliefd en vooral belachelijk goed. Elke fan tevreden houden met de nieuwe stem was een pure utopie. Dus dat er kritiek kwam toen Emily Armstrong werd aangekondigd als frontvrouw mocht geen verrassing heten.
Wat misschien niet handig was, was dat Armstrong bij haar entree niet de eerste vervanger van Bennington was. Mike Shinoda kruipt op de eerste noten van terugkeertrack The Emptiness Machine in de rol van zijn maatje door de meer gevoelig gebrachte zang voor zijn rekening te nemen. Nu is Shinoda een multitalent pur sang en rappen kan hij prima, maar het echte zingen daar ligt niet zijn kracht. Dat hij vanaf de start meer in die rol wordt geduwd door de komst van Armstrong straalt geen vertrouwen in de keuze uit. Dit ondanks dat ze soms excelleert, zeker bij de zinnen: ‘I let you cut me open/Just to watch me bleed.’
Armstrong is niet het enige nieuwe gezicht. Vaste drummer Rob Bourdon besloot niet terug te keren bij Linkin Park en Colin Brittain zit daarom met de stokken in zijn handen op From Zero. Die verandering is minder duidelijk te merken, al werd Bourdon als drummer nog weleens onderschat doordat Bennington en Shinoda als duo zoveel van de populariteit opvingen. Maar dan toch nog even terug naar The Emptiness Machine. Want waarom klinken de drums zo raar gedempt in de eerste fase? Linkin Park geeft zijn twee nieuwe leden zo niet de kans een verpletterende entree te maken.
Maar het blijkt binnen From Zero – wat overigens een referentie is naar Xero, de naam van de band in de eerste jaren nog voor de doorbraak – zeker niet de slechtste keuze. Armstrong en Brittain bereiken beiden hun dieptepunt op Cut The Bridge, terwijl Shinoda vrolijk meeduikt het ravijn in. Een mislukte nieuwe interpretatie van Bleed It Out (2007). De zang is niet best, de marcherende drums klinken (expres) hol en de tekst is ook niet bijzonder. Dat marcherende vindt zijn pad een stuk beter op Casualty. Het is zeer agressief en kort, maar dat werkt in deze formatie wel het best. Niet voor niets was van de voor de albumrelease uitgebrachte singles het tegen de Meteora-periode – en met name Faint – aanleunende Heavy Is The Crown het sterkst.
Het is waar Linkin Park het meest Linkin Park klinkt, omdat iedereen wordt ingezet waar hij het best tot zijn recht komt. Al schittert Shinoda zelf het meest op Two Faced, waarop hij weer rapt alsof hij zich optrekt aan het niveau van Jay-Z. Aan het einde scratcht Joe Hahn er nog even flink op los, alsof het Cure for the Itch (2000) of Session (2003) betreft. Armstrong pakt nog even een glansrol op IGYEIH (I give you everything I have), waar ze haar meest veelzijdige performance geeft.
Daar staan het middelmatige Stained en de slottrack Good Things – waarop Shinoda bij momenten weer in de rol komt waar zijn talent niet ligt – tegenover. En dan is er nog Overflow. De vreemde eend in de bijt. Waar From Zero voornamelijk tapt uit de genres van de vroegere Linkin Park-albums, doet de band toch nog wat experimenteels. Het begin is nog wat weifelend, maar de laatste minuut behoort dankzij Armstrong tot de beste op het album.
Daarmee staat Overflow symbool voor From Zero. Linkin Park gaat veel verschillende kanten uit en raakt op het ene moment de juiste snaar om het moment erop volledig uit formatie te lopen. Krijgt de band dat geslinger onder controle, dan wacht het nieuwe Linkin Park nog veel mooie jaren.
From Zero komt uit op vrijdag 15 november.
