Vijf jaar geleden won ze het Eurovisie Songfestival voor Zweden met Euphoria. Vijf jaar geleden verscheen ook haar debuutalbum Heal. Vijf jaar later komt Loreen eindelijk met de langverwachte opvolger: Ride. Hoewel ze met Euphoria één van de grootste Songfestival-hits sinds jaren scoorde, waren de singles die daarna verschenen lang niet zo succesvol. Voor het maken van haar tweede album nam Loreen haar tijd. “Sommige artiesten treden op en maken een album in dezelfde periode. Ik doe dat niet. Ik zoom mezelf voor de volle honderd procent in wanneer ik iets doe, en kies dus duidelijk voor één doel: of live spelen, of muziek maken in de studio”, aldus de zangeres in een interview eerder dit jaar.
Terwijl ze achter de schermen druk bezig was met het afmaken van haar nieuwe plaat, kwam er een aanbod om voor de tweede keer deel te nemen aan het Songfestival. Helaas kwam ze met het liedje Statements afgelopen maart niet door de voorrondes heen. Een lichte teleurstelling en het nummer heeft dan ook geen plaatsje gekregen op dit album. Om haar fans alvast op te warmen voor het ‘grote werk’, werd er in augustus de ep Nude met drie nieuwe liedjes uitgebracht. Hiermee liet de zangeres ons al weten dat ze muzikaal een groei had doorgemaakt. Maar net als bij Statements, heeft ook geen enkel liedje van de ep het uiteindelijke album gehaald. Wat blijft er dan wel over? Een plaat gevuld met tien nieuwe liedjes, of beter gezegd negen want het laatste nummer is een gemixte versie van het eerste liedje en tevens de eerste single: ’71 Charger.
Het album is opgedeeld in drie delen. Een trilogie. Het eerste deel wordt dus afgetrapt bij ’71 Charger, een nummer dat de vernieuwde muzikale koers van Loreen aangeeft en waarmee ze afstand neemt van hetgeen wat van haar verwacht wordt: commerciële popmuziek maken. Een reis naar creatieve vrijheid. Het tweede deel wordt bij Hate The Way I Love You in gang gezet. Vanaf hier horen we Loreen’s gevecht tegen het kind in haar ziel dat tegelijkertijd volwassen en ambitieus probeert te zijn. Bij de titeltrack Ride hebben we het laatste deel te pakken. De climax van de trilogie. Een fase waarbij Loreen zichzelf overgeeft aan haar ware zelf. Een afsluiting van het verleden en de start van een nieuw begin waar ze al zo lang naar verlangde. Met de kort geschoren coupe op de albumcover geeft de zangeres de vernieuwing overigens nog even extra de aandacht.
Waar haar eerste album zich grotendeels kenmerkte door opzwepende Europop producties, kiest Loreen op dit album voor mid-tempo liedjes met een donkerder geluid. De nummers zullen daardoor moeilijker worden opgepikt door het grote publiek, laat staan dat radiostations haar nieuwe werk zullen draaien. Dat laatste zal Loreen waarschijnlijk niet heel veel uitmaken, gezien het feit dat ze nu een plaat heeft gemaakt waarin ze zichzelf helemaal heeft kunnen geven. De zangeres heeft dan ook de kracht om haar luisteraars als het ware mee te nemen in dezelfde trip die ze beleefde terwijl ze de nummers opnam. Een filmische sfeer die elke seconden voelbaar is.
Dreams, Jupiter Drive, I Go Ego en Love Me America, het zijn een aantal voorbeelden van tracks die je het idee geven dat je naar een soundtrack van de Fifty Shades-reeks aan het luisteren bent. Of horen we toch geluiden die neigen naar liedjes van Björk? Hoewel de meeste liedjes veel van elkaar weg hebben, blijf je als luisteraar toch geboeid en dat is knap! Wel moeten we toegeven dat een aantal goede uptempo liedjes hier en daar hadden net voor wat meer afwisseling hadden kunnen zorgen. Ride is typisch zo’n album dat meerdere luisterbeurten nodig heeft om goed tot je door te kunnen dringen. Je houdt van deze stijl of niet, maar eerlijk is eerlijk: de Loreen van vijf jaar geleden was toegankelijker en daardoor net wat specialer.
