Singer-songwriters zijn er in alle soorten en maten, maar er zijn er maar weinig die zich toeleggen op het indie genre. Lucas Hamming houdt het midden tussen een soloartiest met een ondersteunende band en een band met een zeer invloedrijke frontman. Hoewel hij is doorgebroken via het programma de Beste Singer-Songwriter, profileert hij zich nu steeds meer in groepsvorm. Maar het maakt eigenlijk weinig uit hoe de Gooienaren gedefinieerd worden; het belangrijkste is dat ze heel lekkere muziek maken.
Lucas Hamming is een act die nog indierock produceert zonder de synthesizer de hoofdrol te laten spelen. Alt-J, Editors, Arcade Fire, Killers, MGMT, Bloc Party, Kasabian. De lijst van grote indiebands die de elektro (steeds) prominent(er) laten doorklinken, is eindeloos en wordt ook steeds langer. Wat dat betreft is de instroom van nieuwe artiesten, die aan hun gitaar en drumstel vasthouden, altijd een welkome frisse wind.
Het toonbeeld daarvan op HAM – hun debuutplaat na verschillende ep’s – is Mr. Irresponsible. Hoewel het wat rauw en onvolwassen klinkt, maakt de sound gelijk duidelijk waarom ze gevraagd zijn als het voorprogramma van Stereophonics tijdens hun tour door Nederland. Toen dat werd aangekondigd, noemde Hamming de Welshe band dan ook ‘mijn muzikale helden’.
Lucas Hamming heeft de potentie om binnen Nederland op eigen benen te kunnen toeren. Dat de band goed ligt bij het grote publiek bewezen ze al toen ze met hun single Never Let You Down een 3FM Megahit scoorden. Het grootste deel van HAM is een sterk vervolg op hun eerste hit. Vooral op de tweede helft van de plaat lijken ze de gepolijste versie van de garagerock van Afterpartees, hun Limburgse generatiegenoten. Beide profileren zich op het podium door een stortvloed aan energie, maar Afterpartees is ongecontroleerder, wat natuurlijk niet per se slecht is.
Tussen alle gitaren door is er plaatsgemaakt voor een akoestische ballad Don’t You Go, dat – ondanks de power die ze normaal produceren – een verrassend sterk lied is. Met direct daarna de albumafsluiter Bedroom Eyes heeft Lucas Hamming het beste duo voor het laatst bewaard. Hamming werd na zijn ep’s door enkelen – onder wie hemzelf – omgedoopt tot ‘de Nederlandse Alex Turner’ en maakt deze titel het meest waar in dit laatste nummer.
Het is vooral te hopen dat Lucas Hamming zich in de toekomst niet al te veel laat leiden door Stereophonics en Arctic Monkeys, Killers en al die andere indie-acts. Het kwartet legt met HAM in ieder geval een stevige basis voor een geheel eigen geluid.
Inderdaad doet het intro en gitaartje van Till it’s Gone me erg denken aan een nummer van de Stereophonics. Ik zal eens kijken welk nummer dat is. Maar aangezien ik wel een liefhebber ben van indie en britpop (en ook het vroege werk van bovengenoemde band) bevalt het album en de sound van Lucas Hamming me erg goed! Leuke plaat, niet al te zwaar op de maag.