De glorietijden waarin scheurende gitaren en knetterende vocalen de hitlijsten domineerden zijn voorbij. Rock is vandaag de dag niet meer het genre waar veruit de meeste muzikanten mee doorbreken. Toen was daar in 2021, tijdens het Eurovisie Songfestival, opeens de Italiaanse rockband genaamd Måneskin. Het viertal heeft lak aan wat hot is en maakt wat zij, als zelf betitelde ‘music freaks’, willen maken. De wereld maakte opnieuw kennis met hardrock op het allergrootste podium. Ondertussen zijn we twee jaar verder en is Måneskin niet meer weg te denken uit de hitlijsten.
Het derde studioalbum van Måneskin is een werk gevuld met zeventien pop-rocknummers, met zo nu en dan een meeslepende ballad. Luisteraars hebben dus, naast de eerder uitgebrachte singles, genoeg om voor warm te lopen. Vergeleken met voorgaande platen is Rush! niet vernieuwend. Het is dan ook de vraag of je dat kan verwachten van een rockband die pas twee jaar meespeelt op het hoogste podium. Het zeer uitgebreide Rush! bevat traditiegetrouw alles waar Maneskin voor staat; genderloze energieke rockmuziek.
De albumopener Own My Mind trekt direct de aandacht. De vocalen van zanger Damiano David in combinatie met het gitaarspel van Thomas Raggi doen een gevoel van herkenning opwekken. Dit karakteristieke geluid is onder andere terug te horen in nummers als Feel, Don’t Wanna Sleep en La Fine. Op Gossip wordt het viertal ondersteund door gitarist Tom Morello. Morello, bekend van onder meer Rage Against The Machine en Audioslave, laat zich duidelijk gelden, maar weet het nummer niet dát duwtje in de rug te geven dat het nodig heeft.
Na de doorbraak in 2021 is Måneskin veelal Engelstalige nummers gaan maken. Toch is de rockband niet vergeten waar ze vandaan komt en dus bevat Rush! welgeteld drie Italiaanstalige nummers. Logisch, gezien het feit dat de Engelste taal een breder publiek aanspreekt, maar wel ontzettend zonde. Zeker omdat Måneskin op zijn sterkst is in de moedertaal. Dat de band hier ook succes mee kan hebben, wordt bevestigd door zijn Songfestival-kraker Zitti E Buoni. Overigens heeft het nummer La Fine zeker wat weg van deze prijswinnende compositie.
Naast alle opwindende rocknummers bevat Rush! ook een aantal powerballads. Die stuk voor stuk op hun eigen manier tot hun recht komen. Waar The Loneliest en Timezone het moeten hebben van weinig verhullende teksten, is Il Dono Della Vita misschien nog wel het meest memorabel door het indringende Italiaans van David.
De rocksterren zijn niet vies van een beetje provocatie, ophitsing en chaos. Dit is ook duidelijk terug te zien in de klederdracht, waar gender absoluut geen rol meer speelt. De nummers Bla Bla Bla en Kool Kids bevestigen dit nog maar eens. Kool Kids onderscheidt zich, door zijn punkachtige sound, volledig van de andere nummers. Dit maakt het nummer misplaatst doch gedenkwaardig. Ook de tekst ‘We’re not punk, we’re not pop, we’re just music freaks’, benadrukt het rebellerende karakter van de band.
De formule van Måneskin verveelt nog niet, maar het is de vraag hoe lang de Italiaanse rockband kan voortborduren op deze repeterende stijl. Het derde studioalbum, een plaat gevuld met aanstekelijke en energieke rocknummers, zal menig luisteraar doen roeren. Rush! is door de wisselende producties en genres verre van een coherent geheel. De vraag luidt echter of je dat moet en vooral ook wil verwachten van een ongeordende band als Måneskin.
