Marcus Miller – Laid Black

Waardering

7

Dat Marcus Miller basgitaar kan spelen op jazzmuziek is bekend. Dat Marcus Miller basgitaar kan spelen op funkmuziek is ook bekend. Dat Marcus Miller basgitaar kan spelen op trap- en hiphopmuziek weten echter minder mensen. Maar op zijn nieuwe plaat, Laid Black, laat hij precies dat horen als hij de muziek van zijn voorouders ‘mee naar huis neemt’. Dat resulteert in een Marcus Miller album met city vibes.

In 2015 begon Marcus Miller de zoektocht naar zijn Afrikaanse voorouders met het album Afrodeezia. Alle ervaringen die hij opdeed tijdens het reizen rond de wereld en de geschiedenis die hij daar vond nam hij vervolgens mee terug naar de VS, waar hij zijn roots koppelde aan de hedendaagse hiphop, R&B en trap uit New York. Hierdoor is Laid Black een mix met aan de ene kant genres waar Miller zich nog niet eerder aan waagde en aan de andere kant de funk en jazz die we van hem gewend zijn. Opvallend is dat juist in de experimenten de betere nummers van de plaat tot stand komen.

Een goed voorbeeld daarvan is opener Trip Trap. Natuurlijk zijn de funk en jazz nooit ver weg, maar de trap vormt hier de basis. Miller neemt de leiding vanaf de eerste seconden en laat die zich daarna ook niet meer ontnemen. Af en toe wordt het podium gedeeld met de blazerssectie, maar iedereen weet dat het om de baspartijen van Miller gaat. We herkennen zijn typerende slap-techniek, maar hij lijkt zich vrijer te voelen in het nieuwe genre. Er wordt behoorlijk wat kruit verschoten. Ook flirt hij met het idee van de New Yorkse underground door het liedje als live-performance neer te zetten. Publiek klapt, Miller spreekt. ‘That’s called “Trip Trap”. Something new!’ Something new indeed, mr. Miller. Zeer goede track.

Op het vervolg van de plaat is Miller echter af en toe nog te voorzichtig in zijn composities en doen de liedjes waar hij niet de vernieuwing zoekt ook direct wat gemakkelijk aan. Que Sera Sera, No Limit (met flauwe Ghostbusters-achtig momentjes?) en Somebody to Love vallen onder die categorie. Wel goed spel, maar niet echt denderend spannend in vorm en structuur. Dat zijn Untamed en 7-T’s dan bijvoorbeeld weer wel.

Met Keep ‘Em Runnin waagt Miller zich aan de trap en hiphop en wederom is het een nummer als dit dat fris en uitdagend aanvoelt. Er worden nieuwe terreinen ontdekt en dat voel je ook als luisteraar. De lucht lijkt als elektrisch geladen en knettert door de energie. Jij als luisteraar bent de ontvanger en zelfs de mensen met rubberen handschoenen zijn niet veilig. Het tipt wellicht niet aan Trip Trap qua compositie, maar weet wel de boodschap van het album over te brengen. De stad komt daar op dat moment uit jouw geluidsinstallatie.

Laid Black kent daarmee een paar mooie uitschieters en een aantal bovengemiddelde, maar (voor Marcus Miller) niet baanbrekende nummers. Natuurlijk ligt de lat hoog voor één van de beste bassisten van de wereld. En dat hij spelen kan, bewijst Miller opnieuw. Het album van de eeuw maken is de volgende stap.