No Feeling Is Final. Dus ook niet het gevoel om te stoppen. In 2016 hingen de heren van Maybeshewill hun instrumenten aan de wilgen, maar het begon de voorbije jaren toch weer te kriebelen. Gelukkig maar, want No Feeling Is Final steekt alle voorgangers naar de kroon.
Met tracks als He Films The Clouds Pt. 2 en Not For The Want Of Trying bewees de band al heerlijk gelaagde post-rockcomposities te maken met waanzinnige uitspattingen. Die climaxen zoekt Maybeshewill op No Feeling Is Final minder nadrukkelijk op. Hierdoor zijn de nummers gedurende hun gehele lengte al spannender, warmer en voller van geluid. De muzikale ervaring die de groep uit Leicester verzorgt, is completer. Tegelijkertijd zijn de composities zorgvuldiger en subtieler opgebouwd.
Toch worden er af en toe ook iets mindere subtiele wapens ingezet en is het ritmisch raggen niet helemaal weggevaagd. Zo kennen Invincible Summer en The Last Hours een deel waarin de gitaarsnaren hartstochtelijk aan stukken worden geramd. Die fases worden prachtig ingeleid door een sterk staaltje strijkerswerk. De violen waren in het verleden nooit ver weg bij composities van Maybeshewill, maar op No Feeling Is Final zijn ze zeer prominent aanwezig. Opvallender is dat ook de blazers regelmatig een potje mee mogen, eh ja, blazen dus… Deze doen voor het eerst hun intrede op Refuturing met jazzsaxofonist Marcus Joseph. Ze zorgen daar, later op Even Tide en heel kort op The Last Hours zelfs voor een Supertramp-achtig sfeertje.
Gezongen wordt er gedurende het hele album niet. Gesproken wel. Op Zarah hoor je fragmenten van Labour-politica Zarah Sultana’s maidenspeech in het Britse Lagerhuis over de klimaatcrisis. De muziek van Maybeshewill is minder apocalyptisch, al is het niet moeilijk om je ogen te sluiten en de binnenkant van je oogleden als doek te gebruiken voor – al dan niet verschrompelend – natuurschoon.
Op een weergaloos album is het moeilijk om uitblinkers aan te wijzen. Opener We’ve Arrived At The Burning Building gaat er in ieder geval vandoor met de titel van meest intrigerende track. De donkere en diepe synthesizerbeat waarmee wordt geopend, zuigt je direct het nummer in. Tijdens de rest van de song houden de snelle korte drumslagen je continu in spanning. Eigenlijk wordt die spanning pas weer losgelaten op afsluiter Tomorrow. Een soort epiloog op de piano die eindigt met vogelgeluiden.
No Feeling Is Final en dat is zonde. Want de emoties die het vijfde album van Maybeshewill oproept mogen eindeloos door je lichaam razen. Het is een schitterende filmische reis van ruim vijftig minuten. Post-rock gemaakt op zijn allerbest.
