Formentera is het kleinste bewoonde Spaanse eiland en draagt desondanks de nodige muziekhistorie met zich mee. Zo schreef Joni Mitchell haar plaat Blue daar, terwijl Bob Dylan enige tijd op het eilandje woonde. Het zijn iconen waar Metric zich door zijn achtste plaat zo te noemen direct mee laat vergelijken. Onbedoeld, want Formentera klinkt meer als het idyllische eilandje waar de Canadezen naar willen vluchten als de wereld vergaat.
Formentera is namelijk vooral een vrolijk apocalyptisch album, waar je bij vlagen ook nog lekker op kan dansen. Zangeres Emily Haines maakt er een romantische en stomende laatste avond van de wereld van tijdens leadsingle All Comes Crashing. ‘This might be my last night/That’s how it goes, there’s no one/I would rather be lying beside/When it all comes crashing.’ Het is een van de meer gitaar gedreven songs, net zoals What Feels Like Eternity. Een nummer dat rondom het refrein steeds weer opleeft en zelfs een volledige stop van twee seconden kent, alvorens de band nog een keer uitpakt.
Verder is het voornamelijk synths dat de klok slaat. Dat pakt wisselend uit. Zelfs binnen nummers. Zo begint de titeltrack met een interessante spanning, maar duurt het nummer dusdanig lang dat al die spanning er langzaam uit wegloopt. Dat geldt zeker op de tweede helft van de plaat vaker. Sowieso staan er een aantal lange tracks op het album. Formentera zelf duurt meer dan zes minuten, maar opener Doomscroller doet daar nog even een schep van dik vier minuten bovenop.
Doomscroller is eigenlijk al een recensie op zich waard. De basis wordt gelegd met een donkere techno-achtige beat, waarna tweeënhalve minuut later ineens alle registers worden opengetrokken en er een heuse nachtclubknaller ontspringt. Haines haar stem smelt perfect samen met deze stijl. Halverwege schakelt Metric over naar bijna volledige pianosound, die nooit heel intiem wordt door de wind die door blijft sijpelen op de achtergrond. Daarmee zijn de verschillende genres nog niet voorbij, want Doomscroller eindigt met een stukje rock dat voor Metric-begrippen opvallend puur klinkt. Weinig tot geen elektrische opsmuk, terwijl Haines een paar kraakzuivere ‘oehoe-oeh’s’ loslaat. Gek genoeg voelt dit lange epos in tegenstelling tot een aantal kortere tracks geen seconde te lang aan.
Uiteindelijk heeft elk nummer op Formentera meer dan één facet dat tot de verbeelding spreekt. Nummers als I Will Never Settle en False Dichotomy staan als een huis en zijn perfecte voorbeelden van de juiste energie die Metric nog altijd met zich meedraagt. Formentera is het beste album van de band sinds Fantasies uit 2009. Als dat een voorbode is voor de toekomst, laat de apocalyps dan nog maar even wegblijven.
