Grace Kelly en Relax, Take it easy zijn twee van de bekendste liedjes van Libanees-Britse zanger Mika. Guilty Pleasure of niet; het zijn nummers die iedereen kan meezingen. Staat No Place In Heaven ook weer vol met toekomstige hitjes die je eigenlijk niet openbaar leuk mag vinden?
Het laatste album van Mika, getiteld The Origin of Love, stamt alweer uit 2012. Drie jaar heeft Mika de tijd genomen om met een nieuw album te komen. Voor The Origin Of Love heeft de zanger geprobeerd het in ieder geval qua band over een totaal andere boeg te gooien. De hele begeleidingsband is eruit gegooid. Of we op deze plaat een andere Mika gaan horen dan in zijn beginjaren is even afwachten, de zanger heeft een voorliefde voor het gebruik van vrolijke deuntjes en feelgoodsongs.
Er wordt gestart met Talk About You en er is niet veel nodig om te concluderen dat Mika de vrolijkheid nog steeds niet schuwt. Meteen komt de specifieke en aparte stem van de zanger naar voren, maar helaas is dat ook het enige positieve aan dit nummer. Het refrein is herhalend, valt telkens terug op de zin ‘I said you’re the only one I wanna talk about’ en roept erom om naar anderhalve minuut geskipt te worden. Dat is geen goede binnenkomer.
De vrolijke melodietjes blijven achterwege op het rustige Last Party, maar de stem van Mika blijkt niet sterk genoeg te zijn voor zulke ballades. Hierdoor mist het nummer de nodige kracht en komt niet over op de luisteraar. Op titelnummer No Place in Heaven doet Mika, alhoewel dat nummer meer uptempo is dan Last Party, een nieuwe balladepoging en dat gaat hem ditmaal beter af. Misschien werpt het dan toch zijn vruchten af dat Mika zich in dit nummer tot ‘de Vader’ richt. Ongeveer halverwege het tot dan toe middelmatige album volgt er een opleving. Mika brengt een ode aan de homogemeenschap met Good Guys en hij laat je dansen op Oh Girl You’re The Devil. Met Hurts klinkt er een ouderwets liefdesliedje uit je speakers en Good Wife vertelt je hoe het leven van de verteller zou zijn als hij gewoon samen zou kunnen zijn met ‘Sam’. Mika eindigt het album met Ordinary Man waarin een ‘ordinary love’ hem doet twijfelen aan zijn zogenaamde specialty. ‘Does it mean that I’m a regular man, not as special as I think that I am.’ bezingt hij zijn twijfels.
Over het zijn van een ‘ordinary man’ kunnen wij als luisteraar niet oordelen, maar meer dan een ordinary album levert Mika hier niet af. Voor de liefhebbers van zogeheten zoetsappige pop zal No Place In Heaven goed te verteren zijn, maar hou je daar niet van dan ben je snel uitgeluisterd. Het is te veel van hetzelfde en mist de scherpe randjes, met een blij vlagen futloos album als resultaat.
