Hard, harder, hardst lijkt het credo te zijn van Till Lindemann’s band Rammstein. En niet alleen het maken van harde muziek is de bedoeling, ook het choqueren van het luisterend publiek laat de Duitse band niet na.
Rammstein is bij iedereen bekend, ofwel gehaat of ofwel geliefd. De band heeft veel fans, maar er zijn ook genoeg mensen die de groep verachten. Laat Till Lindemann in samenwerking met Peter Tägtgren (zanger van Hypocrisy en Pain) als producer een zachtere kant van zichzelf zien, of komen er nog steeds onderwerpen aan bod waar geen enkele andere band van dit niveau mee kan wegkomen?
Met de eerste single van het album, Praise Abort, is daar al een antwoord op gegeven: ook solo schuwt Lindemann het aansnijden van maatschappelijk relevante thema’s niet. Praise Abort is hard, grof én een goede meezinger. Wie de clip kijkt en de tekst erbij pakt heeft al snel door dat het nummer een satirische kijk is op abortus. Wat Lindemann echt wil zeggen met lyrics als ‘I hate my life so very bad. I hate my kids, never thought that I’d praise abort’ is raadselachtig, maar het is in ieder geval een nummer dat niet snel uit je gedachten verdwijnt. En het is niet alleen het nummer Praise Abort dat je laat glimlachen bij het horen van de lyrics. De grootste glimlach verschijnt bij Fat. Misschien dat meneer Lindemann in zijn privéleven een voorliefde heeft voor flinkere dames, want Fat is overduidelijk geschreven vanuit het oogpunt van een feeder.
Toch zijn er ook serieuze nummers op de plaat te vinden. En serieus is in het geval van deze man ook echt serieus. In het rustige Home Sweet Home wordt de weg bezongen die kanker in het lichaam van de patiënt ondergaat. Het nummer past tekstueel misschien niet helemaal tussen de rest, maar is een welkome afwisseling tussen al de galgenhumor.
Ook in zijn solowerk kiest de zanger voor het hardere segment. De nummers zijn elektronischer dan we waarschijnlijk ooit van Rammstein te horen zullen krijgen, maar dat punt daargelaten is het lastig Lindemann los te zien van de Duitse metalband. Tracks als Praise Abort, Golden Shower en Fish On zouden niet misstaan op een Rammstein-album. Zelfs het feit dat Lindemann in zijn solowerk Engels zingt (met enorm Duits accent) doet daar niks aan af. Skills in Pills is niet zozeer een verrassend album – we zijn van Rammstein gewend dat Till moeilijke onderwerpen niet uit de weg gaat en deze op een vaak satirische en ironische wijze verwoordt – maar het is tiptop in orde. Je moet alleen wel in zijn voor wat humor en enige grofheid kunnen waarderen.
