Zo’n twintig jaar geleden werd in Amsterdam de band Valerius geboren. Naast de twee broers Kay en Jesse Nambiar bestond het gezelschap verder uit Xander Vrienten en Jelte Tuinstra. Die laatste kennen we beter als Jett Rebel. Na een succesvol debuutalbum en een hitnotering in de Top 40 met het nummer She Doesn’t Know, viel het doek voor de band na een minder goed ontvangen tweede album. Met de nodige tegenslagen werkte Jesse Nambiar vervolgens aan zijn solocarrière onder de artiestennaam Nambyar, wat nu resulteert in zijn tweede soloalbum getiteld Remedy. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: Remedy is een fijne luisterplaat geworden vol melancholie, melodische finesse en een aantrekkelijk atmosferische sound. Een beetje mysterieus en zwoel tegelijk, mede door het warme, ietwat rokerige timbre van Nambyar.
Daarbij komt dat de lyrics van Nambyar een cinematografisch effect hebben. Niet dat zijn woordkeuze nu meteen uitblinkt in originaliteit of inventiviteit, maar de keuze voor emotionele directheid in plaats van literaire scherpte werkt prima bij de klankkleur van zijn muziek. Blood Moon is daar een goed voorbeeld van. De beelden die oppoppen bij zinnen als ‘driving in the morning light’ en seizoensreferenties als ‘when summer turns around’, zijn beelden van tijdelijkheid en vergankelijkheid die worden ondersteunt door smaakvolle instrumentatie.
Waste is minstens zo’n goed voorbeeld waarbij het timbre van Namyar nóg beter tot zijn recht komt. Zijn stemgeluid schakelt soepel langs namen als James Bay, Bon Iver, Damien Rice, Joshua Hyslop en – van eigen bodem – A Balladeer. Tussen deze groten weet hij zich te onderscheiden met een warm, licht hees geluid zonder emotioneel dramatisch te worden. Dat is ook goed te horen in titeltrack Remedy. We durven de stelling wel aan dat dit lied zijn weg zal gaan vinden naar menige coffeehouse-playlist op Spotify. Remedy is bovenal een uitstekende track met internationale allure die meer airplay verdient.
De productie van de hele plaat is in handen van Thijs van der Klugt die eerder werkte met onder anderen Son Mieux en Blaudzun. Van der Klugt geeft met deze productie blijk van zowel muzikale kennis als mensenkennis. Hij voelt feilloos aan op welke elektronische texturen en subtiele beats de woorden van Nambyar het best tot hun recht komen. Daar hoort wel de kleine kanttekening bij dat dit opgaat voor de tragere tracks. Bij de ietwat meer uptemposongs als Where Does My Love Grow en I Remember is nog wel wat winst te boeken. Maar dit doet verder geen afbreuk aan de conclusie dat de intimiteit van Namyars elektronische indiepop met een vleugje r&b en een sausje van soul, hetgeen is wat Remedy tot zo’n fijne luisterplaat maakt. Zitten, luisteren, onthaasten, genieten. Nambyar brengt op geheel eigen wijze kwetsbare sereniteit ten gehore. Daarmee doet Remedy inderdaad wat het in de titel zegt: het geneest. Wat is ons (nog) niet helemaal duidelijk, maar het werkt nu al.
