New Order – Music Complete

Waardering

10

10

5

10

4

Nu is daar Music Complete, de tiende plaat alweer van New Order, die de nodige verwachtingen heeft om waar te maken. Is het de band eindelijk gelukt om een plaat te maken die van ouderwetse kwaliteit is, na een paar mindere platen?

New Order: weinig bands uit de jaren ’80 hebben zo’n legendarische status als zij weten te vergaren en te behouden. Ontstaan uit de ruïnes van Joy Division om uit te groeien tot één van de bands die een unieke mix tussen melancholische post-punk en dance wisten te brengen. Klassieker na klassieker hebben ze op hun naam staan, wie is er immers nooit los gegaan op Blue Monday of True Faith? Fris, dansbaar en die heerlijke somberheid van frontman Bernard Sumner, dat zijn de ingrediënten van een New Order plaat zoals we ‘m graag horen, maar is dat gelukt?

Na een paar mindere platen is Music Complete een aangename verrassing. Een plaat waar hoorbaar is dat de nummers live waarschijnlijk nog beter uit de verf gaan komen. Zo lijken openingsnummers Restless en Singularity op te bouwen naar de ultieme dance track Plastic, dat wat weg heeft van Axis, een nummer van de Pet Shop Boys. Een lege snelweg, volume op tien en een blik op oneindig, daar vraagt dit nummer om. Met een beetje promotie en een degelijke remix kan dit nummer gegarandeerd werken in de club. Dat is toch wel het idee en als wij Bernard Sumner mogen geloven, moet dit dé plaat worden voor het clubleven. Trutti Frutti, die heerlijk overglijdt van Plastic, heeft meer die disco-feel, voorzien van de gast vocalen van La Roux. Ondanks de wat kitscherige stem die zo nu en dan ‘Trutti Frutti’ herhaald, werkt het nummer lekker. Wat ook opvalt zijn de enorm slicke gitaarlijntjes die her en der verstrooid zijn over de nummers, zoals bijvoorbeeld bij Trutti Frutti of People On The High Line. Ondanks het vertrek van Peter Hook, een nog origineel Joy Division lid, worden de baspartijen nu door Tom Chapman ingevuld, wat hij fantastisch doet. Want als je niet beter wist, was het je wellicht niet eens opgevallen dat Hook uit de band was gestapt vanwege een ruzie.

De plaat heeft voor New Order doen wat spannends, alsof zijzelf ook op zoek zijn nieuwe manieren om hun eigen sound in te kleuren, zoals bijvoorbeeld op het nummer Stray Dog. Wat, bijzonder of niet, een spoken-word nummer is met Iggy Pop. Zelfs het opgetogen en theatrale gezang van Brandon Flowers werkt gewoon door de strakke, dansbare, melodie van Superheated. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat de klassieke New Order fan niet aan zijn trekken zal komen, want Academic en The Game hebben nog steeds die old-school New Order vibe. De synthesizers klinken dan wel soms wat verouderd en een beetje cheesy, maar dat neemt niet weg dat Unlearn This Hatred gewoon erg lekker klinkt.

Qua instrumentatie zit het goed, maar tekstueel is Music Complete niet veel aan en lijkt een beetje achteraf te zijn geschreven. Ondanks dat het soms plat en bij vlagen zelfs commercieel klinkt, heeft Music Complete toch zeker die klassieke New Order sound. Een plaat die laat horen dat zij nog steeds dansbare nummers kunnen schrijven en het goed zal doen voor zij die helemaal los gingen bij de oudere nummers van de band.