Nona noemt veelal soullegendes als grote invloeden op haar muziek. Ook de pers gaat hier in mee en bestempelt haar vaker als het evenbeeld van Amy Winehouse of van andere grootheden met een klassieke soulsound. Met het nieuwe No Tears In My Champagne levert ze alleen geen ode aan deze artiesten. Nona kiest haar eigen weg en kijkt per nummer welke sound ze wil laten horen. Op de liedjes waar ze wel kleur bekent qua genre, laat ze zich van haar beste kant zien.
Na het korte intro zet al snel de eerste volwaardige track Forever Yours in. Waar het begint met een spannende opbouw, blijft het grote vuurwerk uit. Het mag namelijk wat meer knallen, zowel qua productie als qua zang. Ondanks de grote uithalen van Nona, ontbreekt de overtuiging. Opvolger Flawless is een sterke song waar niet alleen interessante ritmes vallen te ontdekken bij de drums, maar ook bij de zang van Nona. Wat volgt is juist weer van een geheel ander kaliber. Victorious is wat gezapig; een typische ballade waarbij de pianoklanken worden aangevuld met emotioneel opgezette strijkers. Ook hier zou de zang van Nona wat vaker mogen uitschieten.
Daydream Eyes schreeuwt middle-of-the-road popmuziek. Het zou zo uit de hitlijst van begin jaren nul getrokken kunnen zijn. Daarmee is het ook niet een heel spannend nummer en past het een beetje in het klassement ‘dertien in een dozijn’. Hoewel anders in opzet, vallen ook Lullaby en Better Than Ever in diezelfde categorie. De laatstgenoemde song heeft gelukkig nog een aardig soulgeluid met een catchy refrein die de track wat eigenheid meegeeft.
Q&A neemt zwoele jazzakkoorden als startpunt om een loungy sfeer neer te zetten en biedt een fijne afwisseling op de voorgaande tracks. Een soort hiphopbeat maakt het tot een leuk stuk. Hier kiest de zangeres een specifiek genre, en laat ze haar keuze niet verwateren door onnodige hooks, wat het nummer uiteindelijk ten goede komt. Samen met afsluiter Missing You vormt Q&A het vocaal sterkste stuk. De rauwere stem van Nona lijkt hier goed tot uiting te komen zonder dat er iets aan ontbreekt.
Onduidelijk is wat de verschillende tussenstukjes Don’t Take It Personal en Bye Bye aan het concept toevoegen. Onder de halve minuut geven beide stukken weinig richting aan een album dat eigenlijk vooral uit losse liedjes bestaat.
Don’t Cry Me A River is eerder al als single uitgebracht en dat is een logische keuze geweest, maar het had ook ingewisseld kunnen worden met het leuke Someone Like You of het upbeat Going Crazy. Maar liefst zeven nummers op het album waren al eerdere singles. Daarmee lijkt de plaat toch vooral een ‘achterafje’. De singles worden aangevuld met wat willekeurige albumtracks waardoor het het predicaat van elpee mag krijgen.
Op No Tears In My Champagne is er keurig binnen de lijntjes gekleurd, zonder grote uitspattingen te maken richting extremen. Daarmee doet Nona gewoon wat ze graag lijkt te doen: muziek maken en samen met anderen liedjes schrijven. Hier komen aardige popsongs uit voort, die weinig weerstand zullen opleveren bij menigeen. Echte luistermuziek levert het alleen niet op. Een ode aan die grote artiesten van weleer is het helaas ook niet.
No Tears In My Champagne verschijnt op vrijdag 17 juni 2022.
