De mooiste en meest tragische zaken in het leven zijn nauw met elkaar verbonden. De bandleden van Of Mice & Men vatten hun persoonlijke hoogte- en dieptepunten van de afgelopen anderhalf jaar samen op het zevende studioalbum Echo. Geheel in lijn met het albumthema komen op de nieuwe plaat mooie en minder mooie zaken samen.
Voor Echo plakt Of Mice & Men de nummers van drie ep’s aan elkaar. Timeless en Bloom verschenen eerder dit jaar, het derde deel – Ad Infinitum – is komend voorjaar als losse ep te verkrijgen. Een artistieke en nobele keuze van de band: zo kan Of Mice & Men met kortere tussenpozen nieuwe muziek uitbrengen en ondertussen de boodschap van Echo in drie afgebakende hoofdstukken uitserveren.
Met een serie forse screams luidt frontman Aaron Pauley de boel in. Openingsnummer Timeless kent een hoop energie, maar weinig verrassing. Harde coupletten wisselen af met het melodieuze refrein, waarin Pauley met cleane vocalen zingt. Een track exact volgens het handboek der metalcorebands.
Of Mice & Men kiest hoorbaar voor een extra stevig geluid ten opzichte van bijvoorbeeld het vorige album EARTHANDSKY. Obsolete is daar het duidelijkste voorbeeld van. Het wat clichématig opgezette refrein verbleekt bij het snoeiharde, maar overweldigende gitaarwerk van Phil Manansala en Alan Ashby. Toch is het opvallend genoeg Anchor – relatief rustig en melodieus – dat het beste uit de verf komt van het eerste trio tracks. Anchor is ontzettend dynamisch en zit ondanks de terughoudendheid vol met intense momenten.
Levee opent met regen- en onweergeluiden en die onheilspellende sfeer wordt prima doorgetrokken in de track. De tempowisselingen, het drumwerk, de monsterlijke breaks en het knetterende refrein maken Levee tot het meest verrassende nummer van Echo tot dan toe. Die titel raakt Levee echter vlak voor het einde van de plaat weer kwijt. Op titeltrack Echo perst Of Mice & Men talloze elementen samen. De rustige basis wordt af en toe verlaten voor bijzonder agressieve stukken. Echo toont binnen zo’n drie minuten de enorme diversiteit en speelsheid die Of Mice & Men in zich heeft. Het daaraan voorafgaande Fighting Gravity is het meest radiovriendelijke nummer op Echo. De elektronica-invloeden vallen op, maar kunnen de voorspelbaarheid nauwelijks verbloemen.
Om Echo af te sluiten, kiest Of Mice & Men voor een cover van Helplessly Hoping van Crosby, Stills & Nash. Binnen het thema van het album niet eens zo’n vreemde keuze, maar in de uitvoering slaat de band de plank behoorlijk mis. Waar in het origineel de loepzuivere samenzang tussen David Crosby, Stephen Stills en Graham Nash het kernelement vormt, stuit de zang in de versie van Of Mice & Men juist tegen de borst. De dikke plamuurlaag aan autotune helpt daarin ook niet mee.
Hoewel Echo met een forse smet eindigt, staat buiten kijf dat Of Mice & Men een solide album heeft afgeleverd. Het viertal grijpt exact de elementen aan die Of Mice & Men het afgelopen decennium tot één van de populairste metalcorebands ter wereld hebben gemaakt. De band volgt op Echo veelal de gebaande paden, maar levert voldoende enerverende momenten om toch een album van toegevoegde waarde te brengen. Dat daarbij wat missers tussendoor laveren, is nu eenmaal de dualiteit van het leven.
