Na acht jaar wachten is hij er dan eindelijk: Last Night In The Bittersweet. Het is het vierde studioalbum van de Schotse singer-songwriter Paolo Nutini. En bij een vierde album is het oppassen geblazen. Althans, volgens de ongeschreven wetten van de muziekindustrie, want die kent zoiets als ‘de vloek van het vierde album’…
De vloek van een vierde album wordt veroorzaakt door drie factoren. Ten eerste is er de factor fans. Na drie albums is een vaste fanschare ontstaan, die een bepaalde verwachting heeft bij een nieuw album. Ten tweede is er de factor balans. Hoe zorg je ervoor dat je album nieuw klinkt, waardoor het aandacht krijgt en toch herkenbaar blijft voor de fans? Ten derde is er de factor tijd. Tussen een eerste en vierde album zit vaak tijd en dat zorgt voor verschuivingen in muziek op thematisch vlak, in de populariteit van genres en de opkomst van nieuwe namen aan het firmament. Beweegt een artiest op een vierde album mee met de trends of volgt hij/zij een eigen koers?
Last Night In The Bittersweet bevat maar liefst zestien songs. Wat opvalt aan deze songs is dat ze in ongeveer evenveel genres worden uitgevoerd. Van Johnny Cash-klinkende country, via Elvis Costello-klinkende pubrock, richting Otis Redding-klinkende soul om tot slot te eindigen bij Donovan-klinkende folk.
Albumopener Afterneath klinkt onheilspellend. Het gebruik van spoken word in combinatie met het rollende Schotse accent van Nutini, maken deze track donker, veel donkerder, dan de rest van Last Night In The Bittersweet. Through The Echoes verscheen in mei als eerste single en werd bijna direct aan de lijst klassiekers van Nutini toegevoegd. De eerste zin van Through The Echoes is er een die op zichzelf al een instant-klassieker is: ‘I’m always wondering what it would be like to die.’ Children Of The Stars en Julianna hebben beide een intro dat zo bekend voorkomt dat het afleidt, omdat je in gedachten afdwaalt naar het ‘origineel’. Spoiler alert: achtereenvolgens klinken de intro’s als die van Driver’s Seat van Sniff ’n’ The Tears en Can’t Get It Out Of My Head van Electric Light Orchestra. Toch zijn het de langzame nummers die het sterkst klinken. Acid Eyes, Take Me Take Mine en het afsluitende Writer grijpen je naar de keel, omdat de stem van Nutini lijkt te zijn ontdaan van elk beschermingsmechanisme en daardoor eerlijk, invoelbaar en intiem klinkt.
In het nummer Writer zingt Nutini: ‘Oh baby, when I call you, saying that I’ve changed/Don’t believe a word ’cause I’ll still be the same.’ Hiermee geeft hij zelf antwoord op de vraag of hij ten prooi is gevallen aan de vloek van het vierde album. Ja en nee dus. Last Night In The Bittersweet mag dan anders klinken dan zijn voorgaande albums, feitelijk is het meer van hetzelfde, maar met de toevoeging van meer nuance en diepgang in de diverse stijlen. Nutini beweegt mee met de tijd, juíst door zijn eigen koers te volgen en dat zal bij velen in de smaak vallen. De stem van Nutini is als het rijpingsproces van goede Schotse whisky en krijgt daardoor per album meer gelaagdheid. Last Night In The Bittersweet tapt uit zestien verschillende vaten, met de rasperige stem van Nutini als verbindend element. Een geslaagd album, geen vloek die daar iets aan af doet.
