Het is tijd voor Death Hilarious, het vijfde album van, jawel Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs (verder Pigsx7). De band uit Newcastle werkt gestaag aan een imposant oeuvre in het stonerrock, dan wel sludgmetal en zo nog wat genres. Vanaf Feed The Rats uit 2017 brengt het vijftal een consistente kwaliteit aan krachtige rock met zware riffs, gedreven zang en een beukende ritmesectie. Misschien niets nieuws onder de zon maar op een of andere manier wekt de band veel sympathie op. Is dat omdat het zo eerlijk rechtdoorzee klinkt? Of omdat de muzikanten zo weinig op hebben met het neo-liberalisme en het vrije marktidee van ‘ieder voor zich’?
Death Hilarious begint met Blockage. De langgerekte uithalen van de zanger, zware riffs, gitaarsolootje, eigenlijk old-school hardrock. De drie daaropvolgende tracks stampen lekker door maar min of meer in hetzelfde stramien, zonder de luisteraar echt bij de kladden te grijpen.
Vanaf Glib Tongued zijn de inleidende beschietingen voorbij en krijgen we een andere, grimmigere (kan dat? Ja dat kan!) versie van Pigsx7 te horen. De rap van EL-P (Run The Jewels) zal door diehard fans misschien minder gewaardeerd worden, maar het pakt geweldig uit en de overgang van de rap naar stevige postpunk is fantastisch. The Wyrm zet de verhoogde intensiteit gelukkig door. Een beukend pareltje dat ingezet kan worden tegen al het onaangename in deze wereld. Synths, waarvan al een glimp hoorbaar was in Stitches worden verder toegepast in Carousel. Als de drums versnellen en een jankende gitaar het overneemt is dat oorgastistisch. Coyote Call is één headbang feest, en afsluitende track Toecurler is een lekker smerige stonertrack die het album op een aangename manier afsluit.
Het moge duidelijk zijn dat we enthousiaster zijn over de tweede helft dan over de eerste helft van Death Hilarious. Glib Tongued is het keerpunt dat de plaat nodig had om echt tot leven te komen, maar dan gaat het ook echt los.
