Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Na ruim 35 (!) jaar is de tijd rijp voor een nieuwe langspeler vinden de mannen van The Pop Group. Hebben ze hun energie en felheid weten te behouden na al die jaren?
Voor iedereen die bekend is in het post-punk genre kan de naam geen onbekende zijn. Desalniettemin heeft The Pop Group nooit de erkenning vergaard die Wire of The Fall bijvoorbeeld wel heeft. Onterecht, want de door free jazz beïnvloedde post-punk band, is namelijk van enorm belang voor vele grote andere post-punk helden, waaronder Birthday Party, Minutemen en Sonic Youth. Na de heruitgave van compilatie album We Are Time en de nieuwe verzamelaar Cabinet of Curiosities kondigde de heren aan dat het tijd was voor een vervolg op hun laatste plaat For How Much Longer Do We Tolerate Mass Murder? uit 1980.
Nu blijft het bij artiesten op leeftijd altijd afwachten of ze het nog wel kunnen en dit geldt ook voor The Pop Group. Het gebeurt namelijk meer dan eens dat groepen vervallen in het herhalen van hetzelfde bekende klusje.
De eerste helft van de plaat zit strak in elkaar. Op Mad Truth horen we funky gitaarloopjes, achtergrond koortjes en zelfs het herkenbare gekrijs van Mark Stewart ontbreekt niet. Bijna krijg je het idee dat The Pop Group niks van hun magie zijn verloren. Helaas blijkt later dat niet het geval te zijn. Hoewel Citizen Zombie iets aan de gedateerde kant klinkt, is ook nergens de spanning aanwezig die hun debuut Y tot een instant klassieker maakte. Je zou de band bijna kunnen verwijten dat het allemaal nét iets te vrolijk klinkt voor een groep die ooit We Are All Prostitutes uitbracht. De groep klinkt instrumentaal lekker en Stewart heeft zijn zangpartijen nog prima op orde. Echter mist de magie, het spontane en de mooie imperfecties van de vorige platen. Het beste voorbeeld dat laat weten dat de plaat té gelikt is, is Age of Miracles. Een nummer, dat een piano melodie heeft die van Coldplay kan zijn gepikt, waarop een geforceerd gevoelige Stewart zijn hart lucht.
”Things will never be the same again” luidt het refrein op Box 9. Deze tekst slaat gelijk de spijker op zijn kop. The Pop Group wordt nooit meer de agressieve, kritische band die het in zijn gloriedagen was. Met Citizen Zombie heeft de groep een plaat afgeleverd die niet wegblaast of verrast. Het was beter geweest als, net als bij een onkruid, deze plaat diep onder de grond was gebleven.
