Aan de albumcover kan het niet gelegen hebben. Aan de boodschap van de muzikanten ook niet. Project Mama Earth & Joss Stone, een groep die funk, R&B, soul en jazz combineert en is ontstaan uit een spontaan samenkomen van een aantal getalenteerde muzikanten in het Engelse Devon, zoekt de innerlijke muziek. Op de website van het label zijn ze er trots op. ‘Voorbereiding is overschat. Impulsiviteit is alles.’, is er te lezen. ‘Ze hadden geen songs. Geen akkoordschema’s. Geen plan. Geen vangnet. Niks, behalve het idee te spelen en de vonken te vangen.’
Toch is er iets niet helemaal in orde wanneer de meest in het oog springende nummers op de ep het vijftal interludes zijn. Want het is allemaal wel erg gladjes geworden in de productie, waarbij vooral het gevoel van ‘been there, done that’ overheerst. Ja, het jamt lekker weg, maar na de derde luisterbeurt is het er toch wel af en komt de vermoeide zucht bij het horen van teksten als ‘If the earth had a tongue / What would she say?‘. De interludes kunnen het niet redden in al hun mystieke sfeer die ze tentoonspreiden wanneer ze hun minuutje krijgen.
Het zijn deze momenten waarop je je teleurgesteld afvraagt waarom ze niet gekozen hebben om die uit te werken. Ze laten immers zien het wel te kunnen! Hoewel dit niet helemaal recht doet aan Waterfall en Breathe, de twee nummers die wel sterk genoemd kunnen worden, is het toch de teleurstelling die overblijft. De twintig jazzy seconden halverwege het nummer Mama Earth geven een goed beeld: erg fijn, maar helaas van (te) korte duur, omdat het vervolgens weer onderbroken wordt door de te vaak gehoorde ‘Ohh-ohhh-woow‘.
Hoe valt het dan samen te vatten? Deze eerste ep van Project Mama Earth brengt niet wat de band wellicht hoopte te brengen met slechts twee goede songs, vier matige liedjes en vijf interessante tussenstukjes. Hoewel het jam-aspect past bij het voelen van moeder aarde, is de productie van de ep te strak, waardoor het allemaal net te gefabriceerd over komt en de boodschap verloren gaat.
