Tien jaar moesten de fans van Razorlight wachten op een teken van leven, nadat er in 2008 voor het laatst een plaat uit was gekomen. De indierockband heeft een decennium gehad om inspiratie op te doen. Toch lijkt het erop dat ze voor Olympus Sleeping een groot deel van die inspiratie in de kast hebben laten staan.
Razorlight is niet voorzichtig met de aankondiging van hun rentree. Het eerste nummer – als je intro Adam Green Skit weglaat – heet namelijk Got To Let The Good Times Back Into Your Life. Toch lijkt de band het niet per se over zichzelf te hebben. Het grootste deel van het album lijkt expres in ouderwetse stijl te zijn opgenomen. Zeker de eerste helft is lekker puur en de instrumenten worden in hun waarde gelaten. De technologische hulpmiddelen van deze tijd zijn zoveel mogelijk achterwege gebleven, een methode die te prijzen valt. Vernieuwen door niet te willen vernieuwen: ook dat is tegenwoordig een mogelijkheid.
Juist daarom valt het tegen dat Razorlight nog al binnen de lijntjes kleurt op Olympus Sleeping. De nummers zijn redelijk braaf, na dertig seconden laten ze zich voorspellen en er missen interessante hooks die je je na een paar luisterbeurten nog weet te herinneren. Buiten de eerder aangehaalde opener is Good Night een aangename verrassing die slechts een goede anderhalve minuut duurt. Ook Carry Yourself en Japanrock zijn prima tracks, maar daarna houdt het eigenlijk wel op. Het ene nummer is wat leuker dan het ander, maar het meeste glijdt voorbij zoals een geschiedenisles aan een dagdromende scholier. Wat je hebt meegekregen van die les? De oude Grieken speelden in hun vrije tijd op gitaren en dan konden ze best wel aardig, maar ik hoef er niet per se nog een keer naar te luisteren.
Dat zal ondanks de aan de oudheid refererende titel niet de bedoeling geweest zijn van Razorlight. Nummers als Razorchild en Iceman nodigen er echter wel toe uit om vooral het raam uit te staren. Kijk, die wolk lijkt op Socrates! Na Iceman volgen er nog vier tracks, maar geen een daarvan weet enigszins te imponeren.
Er is geluid geproduceerd om een tien jaar durende stilte op te vullen. Het geluid dat Razorlight maakt, is geen onaangename muziek. Toch is Olympus Sleeping een album dat je op kan zetten en direct weer kan vergeten. Er valt na afloop niet over te zeuren en je kan er niet echt iets negatiefs over zeggen. Op een bepaalde manier zijn dat de allerergste platen.
