Rigmarole: een langdurige en ingewikkelde procedure, maar ook het debuutalbum van de 35- jarige Colin Benders. Als deze naam wat belletjes doet rinkelen, is dat niet gek. Benders is namelijk al een echte veteraan in de muziekwereld en bracht eerder succesvolle albums uit onder de artiestennaam Kyteman. In 2010 ruilde hij het orkest in voor Kytopia, een laberatoriale broedplaats voor muziekpioniers. En nu veegt hij alweer de lei schoon. Dit keer voor een nieuwe start in de elektroscene met zijn modular synthesis. Daar is dan nu het eerste album uit voortgekomen: Rigmarole.
Het album bevat vijf tracks, die variëren in opbouw. Dit houdt de plaat spannend. Doordat de individuele tracks lang zijn, minimaal tien minuten, blijft er voldoende ruimte voor het creëren van
natuurlijke transities. Over het algemeen heeft het album een vrij mysterieuze ondertoon en verkent het zowel donkere als lichtere thema’s, waarbij de duisternis de overhand heeft. Dit wekt een ongemakkelijk gevoel op, maar maakt de luisterervaring des te interessanter.
In de kern is Rigmarole een techno-album, maar het heeft ook een experimentele twist. Doordat er gebroken wordt met de traditionele conventies van de elektromuziek, zou de plaat ook tot de avant-garde gerekend kunnen worden. Zo is het album niet via de computer geproduceerd, maar op de bijzondere modular synthesis. Dit is een uniek instrument dat bestaat uit aparte sound modules. Deze modules zijn niet hardwired, maar extern verbonden via allerlei kabels. Hiermee leent het zich voor ultieme muzikale experimentatie. Het aan elkaar knopen van verschillende modules resulteert in de productie van verschillende geluiden. De mogelijkheden zijn hierdoor eindeloos en daardoor kan een veel grotere diversiteit aan geluiden worden geproduceerd. Benders zou er goed aan doen zijn palet nog verder uit te breiden. De track die de meeste diversiteit bevat is I Can’t Feel My Legs, eerder individueel uitgebracht als ep, en dit is daarom ook de sterkste track van het album. Hij zou dat vaker mogen doen.
Dat Benders zich niet aan regeltjes vasthoudt mag duidelijk zijn. Dat er dan ook zo’n mooi eindproduct staat, getuigt alleen maar van zijn passie en talent. Met dit project heeft Benders zijn
muzikaliteit herontdekt en geeft hij opnieuw blijk van virtuositeit. Waar de diversiteit soms mist, wordt dit opgevangen door het unieke karakter van deze modulaire muziek. Rigmarole is een spannend debuutalbum, dat hoge verwachtingen voor de toekomst schept.
