Voor een goed beeld van Satellite Stories gaan we naar Oulu, een stad in het midden van Finland. In deze stad is het gemiddeld 2.7 graden Celsius en schijnt in de maand december de zon slechts acht uur. In dit stadje hebben zich veel death metal-bands gehuisvest en is het wereldkampioenschap luchtgitaar spelen een van de grootste evenementen.
In 2008 ontstond er in dit mooie, koude plaatsje een band. Ze noemden zichzelf Satellite Stories. Ze hadden een goede en vooral heel hechte band met elkaar. Dus ze speelden in dit metal land wat leuke Two Door Cinema Club achtige liedjes en na vier jaar werd het tijd voor een album. Dat werd Phrases Of The Young. Fijne uptempo indiepop liedjes. Meer catchy dan dit krijg je het niet. Kids Aren’t Safe In The Metro is op 3fm heel veel gedraaid en zo verwierven ze hun eerste bekendheid in Nederland.
Twee jaar later gingen ze de iets meer serieuze kant op. Ze namen lichtelijk afstand van de Two Door Cinema Club muziek die ze zo goed konden maken en kozen hun nieuwe weg. En potverdorie, dit album is misschien zelfs wel beter. Alles is weer heel catchy, maar het onderscheid met andere bands kan je nu heel goed horen. Niet alleen jij hebt dat kunnen horen, maar ook miljoenen anderen. Satellite Stories is uitgegroeid tot een van de grotere indie-bands van de wereld.
Ze moeten hebben gedacht dit nog beter te kunnen aanpakken. Bij deze band waarbij alles mee lijkt te zitten klopt dat ook. Vagabonds is echt beter. Ze hebben in de afgelopen maanden al de openingstrack Vagabonds, The Trap en Heartbeat online gezet en die zijn mateloos populair. Nu zitten miljoenen mensen te wachten tot het hele album Vagabonds uit komt.
Nou, de verwachtingen worden waargemaakt. Zelfs al bij de eerste track. Het nummer Vagabonds begint heel vet, gaat episch verder en sluit geweldig af. Een goed nummer om te weten wat je staat te wachten op de rest van het album. De fans hebben ook al eerder naar Heartbeat kunnen luisteren. Heartbeat staat op dit album dan ook op nummer twee. Zo raak je eerst in een warm bad van gewenning en kan je daarna door met de nummers die je nog niet kent en echt heel graag wil horen.
Track drie moet het dus waar gaan maken. Je merkt hier dat het album vooral erg goed geproduceerd is. De verantwoordelijke is Simon “Barny” Barnicott. De producer die al eerder met onder andere Arctic Monkeys, Kasabian en Bombay Bicycle Club werkte. Dat kan je goed terug horen in elk nummer op het album. Hij heeft dat wel zo gedaan dat Satellite Stories een heel eigen geluid heeft gekregen.
Na nummer zes begin je trouwens het trucje van de indiepop wel een beetje door te krijgen. Je zou hier wel even een adempauze willen krijgen, want elk liedje heeft de snelle beat en hoge gitaartjes. Een andere mogelijkheid is juist keihard knallen, dat had ook gekund. Hier hadden dan de trompetjes van Vagabonds mogen komen. Maar goed Painted Arms, waar het dan om gaat is een beetje een nietszeggend en zou je eigenlijk kunnen skippen, zodat je gelijk door kan gaan naar Round And Round, dat weer lekker catchy is.
Na Round And Round komt er weer zo’n nummertje dat je eigenlijk over kan slaan. Dan komt The Trap dat wel weer heel erg leuk is. Hier heb je namelijk de trompetjes weer! Het voegt karakter toe aan hun nummers en dat is precies wat ze nog nodig hebben. Helaas is het na The Trap al weer bijna afgelopen. Het laatste nummer is het nummer dat je eigenlijk halverwege het album wilde hebben voor de adempauze. Heel rustig met een pianootje en veel gevoel. Maar goed, erg onbevredigend is het ook weer niet.
Je kan dit album denk ik het best vergelijken met The Hobbit. De vorige albums waren de onverwachte reis die de hobbit ging maken. Dan krijg je dus dit album. Je zit halverwege de reis en je wil steeds meer weten. Dit album is fantastisch, maar er zit nog net iets meer in. Komt het goed met de jongens? Ja, natuurlijk, er komen nog meer geweldige albums en dan eindigt alles altijd goed. Nu zeg ik niet dat ze nog maar een album uit moeten brengen, maar meer dat de klap op de vuurpijl nog moet komen.
