Selah Sue – Reason

België heeft twee belangrijke muzikale exportproducten: Stromae en Selah Sue. Haar gelijknamige debuut, dat in 2011 verscheen, vormde de start van een zegetocht waarvan het einde voorlopig nog niet in zicht lijkt. Vier jaar later is daar Reason. Een groeiplaat: de zangeres is volwassen geworden en heeft duidelijkere keuzes gemaakt.

Selah Sue viel in 2011 om meerdere redenen op. Allereerst was daar die unieke, rauwe soulstem, die overigens totaal niet bij dat popperige meisje met het hoge haar leek te passen. Ook kende de plaat een grote diversiteit aan genres: dampende soul, funk, hiphop (Piece of Mind), jazz (This World) en reggae (Raggamuffin). Wereldwijd werden er meer dan een miljoen exemplaren verkocht.

Wat direct opvalt, is dat Reason rustiger is dan haar debuut. Er zit meer lijn in, de plaat is meer in balans. De 25-jarige Sanne Putseys (haar echte naam) heeft duidelijkere keuzes gemaakt. Ze is de afgelopen vier jaar dichter bij haar muzikale identiteit gekomen, zegt ze zelf. De basis? Soul. Hoe kan het ook anders, met zo’n stem?

De reggae is gesneuveld. Ze is eruit gegroeid, vertelt ze in een interview met OOR. Alleen in Sadness is nog een mespuntje reggae te vinden, dat in schril contrast staat met de emotionele songtekst (‘What do I do with all this sadness?’). Nieuw zijn de elektronische elementen, simpelweg omdat ze zelf meer naar elektronica heeft geluisterd. Slottrack Falling Out is hier het sterkste voorbeeld van. Het scheelde niet veel of de song had de plaat niet gehaald, omdat het te veel zou afwijken van de rest.

Vorig jaar besloot Putseys haar depressie publiek te maken. Op haar tweede plaat heeft dit thema dan ook een prominente plaats gekregen en maakt de zangeres ons deelgenoot van haar zwartste dagen. Op titeltrack Reason voel je de wanhoop in haar stem: ‘Reason, look at her and tell her what to do’. Op Alive klinkt ze breekbaar en fragiel, om het een paar seconden later uit te krijsen. Gelukkig heeft ze met de jaren ook haar donkere kant leren omarmen, leren we tijdens Feel (‘I’m happy that I do feel something’).

Op Reason versmelten soul, funk en elektronica tot een breed en toegankelijk geluid. Putseys heeft bewust een ‘minder moeilijke plaat’ gemaakt dan ze aanvankelijk van plan was. Ze wilde geen mensen verliezen. Ook moest ze opboksen tegen de ego’s van twee vooraanstaande producers, Robin Hannibal (Rhye, Kendrick Lamar) en Ludwig Goransson (Childish Gambino). Zij streefden naar een album als geheel, terwijl Putseys juist in losse nummers denkt. De samenwerking resulteert in een rijk, gelaagd en meer volwassen album, maar – dat moet gezegd – zo sprankelend, fris en vernieuwend als haar debuut is het niet.