Simon Keizer – Ruimte

Ruimte

Waardering

7

8

8

8

Ben je als artiest verbonden aan een groep of duo, dan er zijn vast wel momenten waarop je speelt met de gedachte: ‘Wie ben ik zonder dit succes?’ Met die vraag in z’n achterhoofd veegde Simon Keizer eind 2020 de toekomstplannen van Nick & Simon van tafel. Maar vooral omdat hij al een poosje geen plezier meer had in de samenwerking. Nick Schilder kwam na de breuk al vrij snel met Engelstalig solowerk, maar Keizer was op dat moment nog zoekende naar de volgende stap. Met vrijheid en ruimte in de agenda maakte hij plaats voor zelfreflectie, therapie, prioriteiten en het sociale (gezins)leven. Na zo’n acht maanden van bezinning werd de gitaar er maar weer eens bij gepakt en ontstonden liedjes voor een nieuw album: Ruimte.

Omdat je weet dat Keizer zich blijft vasthouden aan het Nederlands, ga je als luisteraar er eigenlijk automatisch een beetje vanuit dat zijn nieuwe liedjes doen denken aan de Nick & Simon-periode. Toch hoor je in die 34 minuten speeltijd echt wel verschil met de muziek van ‘toen’. Nick & Simon maakten (op wat uitzonderingen na) vaak gezellige familie songs die een breed publiek aanspraken. Keizer houdt het geluid van zijn (solo)muziek liever wat dichterbij de luisteraar en dus een stuk persoonlijker. Alsof hij met een paar muzikanten in je huiskamer voor een klein gezelschap staat te spelen. Dat idee.

Het mooie is ook dat de Volendammer tekstueel gezien nog nooit zo persoonlijk is geweest als nu. Want ja, de gevoelens waarover hij geschreven heeft hoefden dit keer niet gedeeld te worden binnen de muziek. Zo staat er bijvoorbeeld een mooie kwetsbaarheid centraal in Vaderdag (deel 2), een prachtig liedje waarin Keizer – die ooit zijn vader verloor – zingt hoe hij tegenwoordig tegen Vaderdag aankijkt nu hij zelf een zoon heeft. Daartegenover hoor je in Spijt de eerste worsteling als vader, refererend naar de geboorte van zijn dochter in 2017: ‘Het zou het mooiste zijn van alles wat ik ooit had beleefd/Tenminste, dat is wat me altijd werd gezegd/Maar toen ik haar uiteindelijk in m’n armen mocht nemen voelde ik te weinig en wat voelde dat slecht.’

In het positieve Hoogtevrees speelt Keizer even met onzekere gedachtes, maar besluit hij al snel om in het diepe te springen en een nieuw avontuur aan te gaan. Die combinatie levert meteen het leukste liedje van het album op. Zin In Het Leven, Je Bent De Lente, Anders Dan Anders en Zomaar Zomer zijn net zo positief en liedjes die qua woorden geen tekst en uitleg nodig hebben. Laat Mij Verdwalen is een mooi singer-songwriter liedje dat Keizer samen met MEAU schreef. Haar handtekening is in die 2:45 dan ook duidelijk voelbaar. Besteed als luisteraar trouwens even extra aandacht aan Dichterbij, een fijn akoestisch liedje waarin Keizer binnen het refrein gebruik maakt van zijn kopstem. Een mooie manier van zingen die je hem niet vaak hoort doen. Dronken Van Geluk roept weer even het Nick & Simon-gevoel op, terwijl je bij Ik Zeg Het Te Weinig – wat een ode is aan vriendschap – denkt: ‘Wat is dit lief en aandoenlijk.’

Muzikaal gezien valt er voor Keizer in de toekomst nog genoeg te ontdekken en te proberen. Ruimte is als album niet onwijs verassend, maar er is in ieder geval een mooie fundering voor een tweede identiteit gelegd. En met een bijhorende theatertour – waarbij Keizer ‘nog kleiner gaat dan op de plaat’ – krijgen zijn nieuwe liedjes ongetwijfeld een nog mooiere betekenis. Dat heeft dit soort muziek op z’n tijd gewoon echt even nodig.

Een uitgebreid interview met Simon Keizer vind je hier.