De naam Somebody’s Child zal bij velen niet direct een bel doen rinkelen. Toch timmerde Cian Godfrey de afgelopen jaren aan de weg als opkomende indierock artiest. De in Parijs opgegroeide Ier speelt al van kleins af aan op de piano van zijn familie. Gepakt door het muziekvirus besloot hij om zijn droom na te jagen en terug te keren naar Dublin om een muziekopleiding te volgen. Vanaf 2018 was het tijd om zijn eigen verhalen te gaan vertellen. Ondertussen zijn we vijf jaar verder, brengt Somebody’s Child het gelijknamige debuutalbum uit en staat hij aan het einde van dit jaar voor een nu al uitverkocht Paradiso.
Somebody’s Child doet gelijk denken aan namen als Tame Impala en Arctic Monkeys. Het indierock album is volledig opgebouwd volgens een welbekende succesformule: een pakkende gitaarrif in combinatie met suizende synths die opbouwen naar een uitzinnig refrein. De hoge productiekwaliteit door producer Mikko Gordon mag dan ook zeker worden benoemd. Vrijwel alle nummers zijn opgebouwd aan de hand van deze vorm. Hierdoor wordt een nostalgisch gevoel op gewekt, terwijl het ook iets fris over zich heeft. “The album is the idea of the ‘80s rolling into the ‘00s in 2022”, aldus Godfrey. Dat ook daadwerkelijk voor elkaar te krijgen is knap, maar weinig vernieuwend.
Somebody’s Child opent met het nummer You Know What. De opgetogen toon van het album is direct gezet en ook laat Godfrey merken dat hij vocaal flink wat in zijn mars heeft. Stay en We Could Start A War vallen ook in dit straatje. Daarnaast springen I Need Ya, Hold Me Like You Wanna en Sell Out er uit. Waar Hold Me Like You Wanna het moet hebben van een wat meer geestverruimend karakter, zijn I Need Ya en Sell Out wat rauwer van aard.
Met de zelfbenoemde plaat Somebody’s Child moeten alle stereotypen rondom Ieren weggenomen worden. “We’re not all smoking cigarettes, drinking Guinness around a candle in some pub reading Joyce. We’re a forward-thinking group of people who are struggling to afford to live in the place we’re from. This album has been my escape”, vertelt Godfrey.
Ondanks de verschillende karaktereigenschappen lijken alle nummers op Somebody’s Child enigszins op elkaar. Na het hele album beluisterd te hebben ontstaat er behoefte aan wat vernieuwends. Iets wat de luisteraar weet te prikkelen en weer terug in Somebody’s Child weet te trekken.
Somebody’s Child brengt met zijn gelijknamige debuutalbum een plaat gevuld met energieke en aanstekend indierock geluid. De passie en kundigheid druipt van het werk af. Het heeft iets vertrouwelijks doch vernieuwends. Hierdoor zijn vergelijkingen met Tame Impala of The Cure niet gek. Tegelijkertijd wekt die herkenbaarheid de vraag waarom er dan nog naar Somebody’s Child geluisterd zou moeten worden.
