Wie van wat zware en melancholische muziek houdt, is bij Sophia aan het juiste adres. De Amerikaanse Belg Robin Proper Sheppard is al twintig jaar het stuwende brein achter de groep die ergens in het grijze gebied tussen de post-, soft- en indierock bivakkeert. Soms treedt hij solo en akoestisch op, dan wordt hij weer gesteund door een band, waarvan de formatie wisselend is. Op As We Make Our Own Way (Unknown Harbours) is bij de meeste nummers voor die laatste optie gekozen.
Het moet gezegd, de zesde plaat van Sophia start niet heel overtuigend. Dat komt door het matige intronummer Unknown Harbours, dat een stuk bondiger had gekund. Het is een twee minuten durende voortkabbelende opbouw zonder dat er echt een punt is waar naartoe wordt gewerkt. Nee, aantrekkelijk is het allerminst. Gelukkig verbloemt de track die erna komt een hele boel. Met name de slotminuten van Resisting zijn niet te weerstaan. ‘I don’t know what we are always resisting/Or what we’re even kicking against’ is een typerende lyric voor Sophia, waar de cynische en verbitterde toon vaak de overhand heeft. Zelf zegt hij dan ook: ‘Als ik geen pijn voel, heb ik het gevoel dat ik niet leef.’
Voor muziek die je vrolijk maakt en uitnodigt tot dansen moet je dus niet bij Sophia zijn, een paar uitzonderingen daargelaten. Dat is een stempel dat op As We Make Our Own Way nog meer geldt dan op de platen daarvoor. Sheppard zet je liever aan het denken, misschien heeft hij zelfs de intentie om je af en toe te ontroeren. Gelukkig bevat het nummer St. Tropez/The Hustle de nodige energie en bravoure, iets dat Sophia regelmatig mist. ‘And no the shit don’t get no lighter the older you get/Oh it’s all about the Hustle.’
Verder is het toch een plaat die meer inspeelt op je gevoel, vooral met het volledig akoestische en richting zijn dochter spijt betuigende Baby, Hold On en het sombere Don’t Ask. Laatstgenoemde nummer is exemplarisch qua thematiek voor het album: willen vluchten voor je verleden, omdat je zelf het verleden niet los kan laten. ‘And don’t ask what you don’t want to know/Because everybody’s running from something.’
Sheppard blijft iemand die liever schrijft over de klappen die hij incasseert, dan over de bloemen die hij plukt. Op As We Make Our Own Way schrijft hij meer over vroeger, dan over zijn huidige prikkelingen. Een terugblik op zijn geleden pijn, gemaakte fouten en een verleden dat je nooit helemaal kan afwenden. Maar dat is een stijl die hem en Sophia past. Want als hij ooit zijn noten vult met gemijmer over een rooskleurige toekomst, dan is er iets mis.
