Nee, stil heeft hij de voorbije jaren niet gezeten. Er waren tal van projecten en samenwerkingen waaraan Sufjan Stevens zich waagde. Planetarium bijvoorbeeld, zijn album vol remixes en demo’s en platen met de componist Timo Andres en zijn stiefvader Lowell Brams. Toch kwam niets in de buurt van het fameuze Carrie And Lowell uit 2015. Hopelijk brengt zijn eerste soloplaat in vijf jaar, The Ascension, daar verandering in.
Zo persoonlijk als de voorganger wordt het in ieder geval niet. Waar Carrie And Lowell soms pijnlijk eerlijk autobiografisch was, kijkt Stevens op The Ascension meer om zich heen. Op meer dan enkele nummers reflecteert de zanger op de in zijn ogen chaotische wereld. Althans, zoals hij de wereld ziet. Naast het thema is ook de instrumentale aankleding geheel anders. In plaats van alles live in te spelen met echte instrumenten, heeft Stevens een meer ambient sfeer gecreëerd door het inzetten van synthesizers en een drumpad. Dat past ergens beter bij zijn soms tragische wereldbeeld, maar tegelijkertijd haalt het wat charme van de pure muzikant die Stevens is weg.
Er zijn een paar nummers waarbij de traditionele instrumenten het haast onmogelijk beter hadden kunnen doen. Zoals bijvoorbeeld op het spacey Die Happy. De enige lyric die Stevens gedurende een kleine zes minuten blijft herhalen is: ‘I wanna die happy.’ Doordat er geen verdere context bij zit qua lyrics, kan je de song zowel opvatten als een romantische blik op het toekomstbeeld of juist als een blik van depressievere aard van iemand die zijn doelstelling voor een blije dood niet realistische acht. Gezien de vaak bittere toon op de rest van The Ascension neig je naar dat tweede.
Bij Die Happy zit je bijna halverwege de plaat. Dan heb je een aantal redelijk straightforward maar toffe synthtracks gehad, zoals het dromerige Run Away With Me en het meer op tempo spelende Video Game. De experimentelere delen moeten dan nog komen. Op Avitan waan je je haast in een vintage laservideogame, dan heb je het kerkelijk ingestarte Gligamesh (naar de koning van Uruk), terwijl (het aan Star Wars ontleende) Death Star de verhoudingen op scherp zet met een grimmige sfeer – helaas wel gestoord door een steeds terugkerende fietsbel. De fietsbel is verreweg de meest irriterende factor op heel The Ascension en wordt helaas meegenomen naar het daaropvolgende Goodbye To All That. Had Stevens maar ‘goodbye’ gezegd tegen die fietsbel.
Muzikaal is Stevens dan inmiddels terug bij minder excentrieke uitstapjes. Want The Ascension is zo lang – vijftien nummers met een speelduur van ruim tachtig minuten – dat hij alle tijd heeft om heen en terug te gaan. Het is ook het blok waar je de iets positievere nummers tegenkomt, zoals de titeltrack.‘Let us start the ascension/Let’s begin the climb/Up this holy mountain/Where Your glory shines.’ De uitsmijter van ruim twaalf minuten is America, al bestaan de laatste pakweg vier minuten eigenlijk vooral uit ruis en glazig klinkende ambient. Oftewel, dit vrij lange album had zeker vier minuten korter gekund.
The Ascension kent veel fraaie composities, maar mist de betoverende kracht die Carrie And Lowell had. Het had af en toe een tandje minder gemogen. Soms gebeurt er net te veel, is er net meer chaos dan je aankan. Al past dat natuurlijk uitstekend bij een plaat over een chaotische wereld.
