Tears For Fears – The Tipping Point

Waardering

7

Wie werd geboren in het jaar dat Tears For Fears voor het laatst een album uitbracht, krijgt in 2022 stemrecht en mag legaal een biertje aan de bar bestellen. Een kleine achttien jaar na Everybody Loves A Happy Ending leveren Roland Orzabal en Curt Smith met The Tipping Point een uitgebalanceerd Tears For Fears-album. En dáár hebben we nog veel langer dan achttien jaar op moeten wachten.

Openingsnummer No Small Thing is gestoeld op een folky akoestische gitaar. De mooie melodieën geven een speels karakter aan het nummer. Het duo brengt steeds meer elementen samen en zo groeit de aanvankelijk Johnny Cash-achtige track door naar een haast Beatleske climax. No Small Thing is inderdaad geen kleinigheid om mee van start te gaan.

Als er al twijfels waren of Tears For Fears nog wat te zoeken heeft in de hedendaagse muziek, waren die na de release van leadsingle en titeltrack The Tipping Point direct verdwenen. De originele opbouw trekt de aandacht, maar bovenal vormt de geweldige samenzang tussen Smith en Orzabal het absolute hoogtepunt van de track. De lyrics – gebaseerd op het overlijden van Orzabals vrouw – geven nog eens een extra emotionele boost. ‘So who’s that ghost knocking at my door?/You know that I can’t love you more.’ Zo goed als The Tipping Point heeft het duo sinds het album The Seeds Of Love uit 1989 niet meer geklonken.

Naast persoonlijke ervaringen, schrikt Tears For Fears er niet voor terug om de wereldproblematiek door te nemen. Break The Man is bijvoorbeeld directe kritiek op de patriarchale maatschappij, waarin volgens de Britten de kalmte, wijsheid en empathie ontbreken die vrouwen juist met zich meedragen. Break The Man is ook muzikaal een stuk directer dan de meeste albumgenoten, maar dat maakt het niet minder aangenaam. Zeker het aanstekelijke en dansbare refrein geeft het nummer karakter.

The Tipping Point kent ook momenten waarop Tears For Fears zijn hand lijkt te overspelen. My Demons komt over alsof het met plakband aan elkaar hangt. Een vreemde verzameling composities die eerder chaos dan samenhang uitstraalt. Het daarop volgende Rivers Of Mercy is in de kern best te verteren met de rustige, haast spirituele sound. Maar dat had net zo goed in de helft van de tijd gekund. Hoe vaker het refrein voorbijkomt, hoe zeurderiger het wordt. Het eveneens rustige Please Be Happy valt daardoor ook nog eens onterecht tussen wal en schip. Een mooi liedje, maar wie tijdens Rivers Of Mercy indut, wordt pas weer wakker als Master Plan wat dreunende drumbeats opwerpt.

Diversiteit is er genoeg op The Tipping Point, maar toch staat er een coherent geheel. Het strakke Master Plan hint misschien nog wel het meest naar de jaren tachtig met al het bombast en het melodramatische refrein. En dat pakt geweldig uit. Slotnummer Stay – dat al eens eerder verscheen op compilatiealbum Rule The World uit 2017 – valt als los nummer niet eens zo op, maar binnen het geheel van het album is het een indringend slotstuk. De breekbare zang en de achtergrond van het nummer – over de periode waarin Smith nadacht om Tears For Fears definitief te verlaten – dragen daaraan bij.

Met alle wereldproblematiek én de persoonlijke drama’s heeft Tears For Fears voldoende te vertellen op The Tipping Point. En dat doet het duo op bijzonder creatieve, onvergelijkbare wijze. Al in de jaren tachtig onderscheidde Tears For Fears zich met albums die in de volle breedte kwaliteit huisvestten. Dat recept beheersen Orzabal en Smith gelukkig nog altijd, al heeft het even geduurd voordat ze dat weer eens lieten zien.