De kern van de Amerikaanse band The Doobie Brothers wordt gevormd door Patrick Simmons, Tom Johnston en Michael McDonald. In de periode Simmons/Johnston leidde dat tot internationaal succes met hits als Listen To The Music en Long Train Runnin’. In de periode Simmons/McDonald werd de sound soulvoller met hits als What A Fool Believes en Takin’ It To The Streets.
Johnston en McDonald konden moeilijk door één deur, waardoor de unieke situatie is ontstaan dat beide bandleden in het 54-jarige bestaan van The Doobie Brothers nog nooit samen aan één album gewerkt hebben. Tot nu, want op Walk This Road treffen de drie hoofdrolspelers elkaar voor het eerst tegelijk op een en dezelfde plaat.
Nu is ‘treffen’ wat eufemistisch; het lijkt er meer op dat Johnston en McDonald elkaar gedogen. Als we de credits bij dit album erop naslaan blijkt dat beide heren zich beperken tot het zingen van liedjes die zij zelf geschreven hebben. Enige vorm van kruisbestuiving is tot een minimum beperkt. Mocht er al sprake zijn van een pikorde dan is McDonald de winnaar, want hij mag de openingstrack en tevens naamgever van de albumtitel Walk This Road voor zijn rekening nemen.
Het onmiskenbare stemgeluid van Michael McDonald is ook op zijn drieënzeventigste nog steeds om kippenvel van te krijgen. Fluweel schuurpapier afgewerkt met een vernislaagje van honing en whisky. ‘Walk this road with me/And we’ll see just where it goes’ zijn de eerste veelzeggende zinnen. Alsof hij op deze manier laat blijken hoe hij tegen deze hernieuwde samenwerking aankijkt. Vrij vertaald: we zien wel waar het schip strandt. De toevoeging van gospel-zangeres Mavis Staples is niet meer dan een voetnoot, want een meerwaarde heeft het niet. Gemiste kans, want hier had Johnston een rol van betekenis kunnen vervullen. Op Angels & Mercy neemt Simmons de leadzang voor zijn rekening en laat hij de meer countryrock-sound van The Doobie Brothers horen. Het klinkt prima verzorgd, maar tekstueel wel sleets en clichématig. Je kunt er een bingokaart van opendeuren uit de popmuziek mee samenstellen. In één moeite kun je de derde track Call Me hierbij betrekken.
Is het dan een album vol kommer en kwel? Zeker niet. Tenminste, niet als McDonald de leadzang voor zijn rekening neemt. Dat geeft de songs een andere energie, beleving en overtuiging. Learn To Let Go is daar een uitstekend voorbeeld van, hoewel daar bij gezegd moet worden dat dit mede komt doordat dit lied nadrukkelijk herinnert aan McDonalds wereldhit I Keep Forgettin’ (Every Time You’re Near) uit 1982. Volautomatisch – voor de kenners van McDonalds solowerk – hoor je op Learn To Let Go Kenny Loggins de backingvocals zingen, hoewel daar nergens melding van gemaakt wordt.
Met The Kind That Lasts doen The Doobie Brothers een poging om ook eens uit een ander vaatje te tappen. Het resulteert in quasi-reggae die wat houterig ten uitvoer wordt gebracht. New Orleans compenseert dat, want deze prima bluesrock klinkt als The Rolling Stones in energieke tijden.
“We zijn allemaal ouder geworden. De muziek verbindt ons weer, en het verleden is geen blok aan het been meer”, zo liet McDonald recent optekenen in een interview met MusiCast. Toch is dat niet hoe Walk This Road luistert. Door de tien tracks te verdelen over de drie leadzangers, in genre naar persoonlijke voorkeur, is Walk This Road een weinig samenhangend album geworden. Er lijkt eerder sprake te zijn van een gedoogconstructie dan van samenwerking. De gezamenlijke aanwezigheid van Johnston, McDonald en Simmons op dit zestiende studioalbum van de band is toch vooral symbolisch. Daarmee is deze plaat een plaat van gemiste kansen, want aan alles voel je dat er meer in had gezeten. Een gevoel dat met honing niet is weg te krijgen. Met whisky misschien.
